All posts by ditiki

O ρατσισμός και οι τραμπούκοι της ΔΙ.ΑΣ στην Ηγουμενίτσα

 

Μέσα στο γενικότερο αυτό κλίμα της οικονομικής τρομοκρατίας  από την πλευρά του κράτους,  με τη συνεχή αύξηση των ποσοστών ανεργίας  και όχι μόνο, είναι δυστυχώς αναμενόμενη και η αύξηση του διάχυτου κοινωνικού ρατσισμού, γεγονός που καταφέρνει να αποδιοργανώνει όλο και περισσότερο μικρές και μεγάλες κοινωνίες, χωρίζοντας τους ανθρώπους,  που ζουν καταπιεσμένοι εξαιτίας των ίδιων συμφερόντων, σε «ντόπιους» και «ξένους».

Στην Ηγουμενίτσα, όπου κάθε στιγμή μετανάστες περιφέρονται ψάχνοντας στα σκουπίδια ώστε να μπορέσουν να φάνε και να ντυθούν, οι ρατσιστικές αντιλήψεις κατέχουν εξέχουσα θέση.

Στο Λαδοχώρι εκδηλώνεται η επιθυμία των κατοίκων να φύγουν οι μετανάστες  γιατί όπως λένε κλέβουν και προκαλούν προβλήματα, όταν την ίδια στιγμή τα σουπερ μάρκετ απαγορεύουν στους μετανάστες να μπουν, και αν και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα πρόβλημα με τους μετανάστες, με τον επικείμενο φόβο της απόλυσης δεν αντιδρούν στις εντολές των εργοδοτών.

Ένας Κούρδος μετανάστης  βρέθηκε με δέκα ράμματα στο κεφάλι, καθώς ξυλοκοπήθηκε από οδηγό φορτηγού στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας.

Και σα να μην έφταναν όλα αυτά και για πρώτη φορά, τραμπούκοι της ομάδας ΔΙ.ΑΣ έφτασαν και στην Ηγουμενίτσα, και κυνηγούν με μηχανές τους  μετανάστες .

Πόσο πια θα συναινεί η κοινωνία στα ανθρωποκυνηγητά, το ρατσισμό και την ξενοφοβία;

Ως πότε οι μετανάστες θα τρέχουν να γλιτώσουν από τους ανεγκέφαλους μπάτσους και τους άλλους κυνηγούς τους, μόνο και μόνο επειδή δεν έχουν χαρτιά;

Είναι κωμικοτραγικό!

Το καπιταλιστικό σύστημα που ξερίζωσε αυτούς τους ανθρώπους από τις οικογένειες και τις ζωές τους είναι το ίδιο που κατασκευάζει ιδεατούς διαχωρισμούς και στέλνει με τη συναίνεση της τοπικής κοινωνίας τους μετανάστες στο περιθώριο, ώστε να μπορεί να τους χρησιμοποιεί σαν περιθωριακούς, όποτε και όταν τους χρειάζεται.

Οι μετανάστες είναι αδέρφια μας.

Τέρμα στον κοινωνικό αποκλεισμό των μεταναστών.  

                                                                                                        Αντιρατσιστική Κίνηση Ηγ|τσα


 

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΤΗ ΚΕΡΚΥΡΑ

 

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΣΤΗ ΚΕΡΚΥΡΑ

 

ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ 21 ΙΟΥΛΙΟΥ, ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΟΚΤΩ,
ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΩ ΠΛΑΤΕΙΑ – ΣΠΙΑΝΑΔΑ.

"ΓΙΑΤΙ Ο ΚΟΜΠΟΣ ΕΦΤΑΣΕ ΣΤΟ ΧΤΕΝΙ, ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΝΤΑΙ ΣΑ ΠΡΟΙΟΝΤΑ ΚΑΙ ΔΕ ΤΟΥΣ ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΝ ΟΥΤΕ ΣΕ ΣΟΥΠΕΡ ΜΑΡΚΕΤ ΝΑ ΜΠΟΥΝΕ ΚΑΙ ΣΕ ΛΙΓΟ ΘΑ ΜΑΣ ΒΑΛΟΥΝΕ ΟΛΟΥΣ  ΣΤΑ ΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΘΑ ΜΑΣ ΠΟΥΛΑΝΕ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ… ΕΛΑΤΕ ΝΑ ΕΝΗΜΕΡΩΘΕΙΤΕ ΓΙΑ ΤΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ – ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ – ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΣΤΗΝ ΕΥΡΥΤΕΡΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΣΥΝΕΙΣΦΕΡΕΤΕ ΨΥΧΙΚΑ Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΣΤΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ. ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΡΟΥΧΑ, ΦΑΡΜΑΚΑ ΚΑΙ ΤΡΟΦΙΜΑ."


ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΙ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΕΣ ΚΕΡΚΥΡΑ

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΔΥΤΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ.

DIA: Το κλειδί στη ξενοφοβία

 

 

Στην Ηγουμενίτσα, την πόλη που πριν ένα χρόνο λιμενόμπατσοι δολοφόνησαν μετά βασανιστηρίων τον κούρδο μετανάστη Αριβάν Οσμάν Αμπντουλάχ, η επίθεση στους μετανάστες συνεχίζεται με όλα τα μέσα.

Στην πόλη, όπου οι δολοφόνοι και ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας του Αριβάν, κυκλοφορούν ανενόχλητοι, ο αποκλεισμός 400 περίπου μεταναστών στο βουνό του Λαδοχωρίου συνεχίζεται και γίνεται όλο και πιο ασφυκτικός. Τα πραιτοριανά σώματα του θεσμικού ρατσισμού, εμποδίζουν ακόμα και την διέλευση των μεταναστών μέσα από την πόλη της Ηγουμενίτσας: οι ξυλοδαρμοί, οι εξευτελισμοί και η τρομοκρατία έχουν γίνει μέρος της καθημερινότητας για αυτούς. Είναι ο ίδιος ρατσισμός που θεωρεί τους μετανάστες περιττούς, εμπόδια που πρέπει να παραμεριστούν, να πεταχτούν στο οικονομικό και κοινωνικό περιθώριο, στα γρανάζια των ατερμόνων διαδικασιών του νομοσχεδίου για την ιθαγένεια, στις φυλακές ή στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης που τώρα ονομάζονται ανενδοίαστα «χώροι υποδοχής και φιλοξενίας».

 Όμως, η κουλτούρα του αποκλεισμού και της εγκατάλειψης δεν μένει μόνο στους θεσμικούς φορείς και στα όργανα καταστολής τους. Διαχέεται και μέσα στο κοινωνικό σώμα και βρίσκει πρόσφορο έδαφος για να αναπαραχθεί στους χώρους εργασίας, στα σχολεία, στις πλατείες, στις γειτονιές και στις πόλεις μας. «Εγκληματίες», «κλέφτες», «μιαροί»… Αυτά τα κοσμητικά επίθετα φέρουν, προφανώς, οι μετανάστες για την εργοδοσία του DIA Λαδοχωρίου στην περιοχή της Ηγουμενίτσας. Αρχικά το εν λόγω κατάστημα την μεγάλης αλυσίδας Super Market DIA επέτρεπε στους μετανάστες να μπαίνουν για να ψωνίζουν ένας-ένας κάτω από καθεστώς επιτήρησης (στο εν λόγω κατάστημα χρέη ιδιωτικής ασφάλειας εκτελούν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι μετά από εντολή των εργοδοτών). Στη συνέχεια, όμως, τα μέτρα αυξήθηκαν με συνέπεια την πλήρη απαγόρευση εισόδου σε αυτό. Με λίγα λόγια «έξω οι ξένοι απ’ το κατάστημά μας!». Όταν ρωτήθηκαν κάποιοι εργαζόμενοι του συγκεκριμένου καταστήματος τον λόγο της απαγόρευσης εισόδου στους μετανάστες, η απάντηση ήταν η αναμενόμενη: «Εντολή από τον προϊστάμενο μας».

Η έννοια της ιδιοκτησίας και της κατοχύρωσης του ζωτικού χώρου πάντα συμπορεύεται με τον ρατσισμό, θεσμικό ή διάχυτο.

Είναι ο ρατσισμός που κάνει τους «ντόπιους» να αποδίδουν στους «ξένους εισβολείς» τις ευθύνες για την καταπίεση και την εκμετάλλευση τους και για την καθημερινή μιζέρια που παράγει ο καπιταλισμός. Όμως ο ρατσισμός και η ξενοφοβία δεν δημιουργείται μόνο εκ των έξωθεν. Στη συνείδηση του καθενός και της καθεμίας είναι να ξεπεράσει τους πλαστούς διαχωρισμούς και να πάψει να δαιμονοποιεί τους μετανάστες αντιμετωπίζοντας τους σαν το «επικίνδυνο Άλλο».

Να σταματήσει ο αποκλεισμός των μεταναστών στην Ηγουμενίτσα

Οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες του DIA Λαδοχωρίου να μην υπακούσουν στις ρατσιστικές και φασιστικές εντολές της εργοδοσίας τους.

  

Πόλεμο στο Ρατσισμό – Αλληλεγγύη στους μετανάστες


Αντιρατσιστική Κίνηση Ηγουμενίτσας

Ιός Αταξίας, σύντροφοι-ισσες από Αγρίνιο

 

16 νεκροί μετανάστες στον Έβρο

Αναδημοσίευση από : http://alexpolisonline.blogspot.com

Πλήρωσαν με τη ζωή τους το όνειρο για μια καλύτερη ζωή. Δεκαέξι οικονομικοί μετανάστες από αφρικανικές και ασιατικές χώρες πνίγηκαν στα νερά του ποταμού Έβρου, στην προσπάθειά τους να περάσουν από την Τουρκία στην Ελλάδα. Είχαν πληρώσει 1.000 ευρώ έκαστος στους Τούρκους λαθρέμπορους, οι οποίοι τους εγκατέλειψαν στη μοίρα τους. «Πέστε και κολυμπήστε» τους είπαν και έφυγαν… Πρόκειται για μία ακόμη τραγική ιστορία που διαδραματίζεται με φόντο τα ελληνοτουρκικά σύνορα. Την Παρασκευή, 25 Ιουνίου, αστυνομικοί της διεύθυνσης Ορεστιάδας, που κάνουν συνεχώς περιπολίες στον ποταμό Έβρο, εντόπισαν στις όχθες, στην ελληνική πλευρά, 25 οικονομικούς μετανάστες ζωντανούς, ανάμεσά τους ήταν περίπου και δέκα παιδιά.Δύο γυναίκες, όμως, δεν τα είχαν καταφέρει. Πνίγηκαν στα παγωμένα νερά. Τούρκοι λαθροδιακινητές τούς είχαν υποσχεθεί ότι θα περάσουν τα σύνορα. Όταν έφτασαν όμως στο ποτάμι, έβαλαν τα παιδιά σε μία βάρκα και, απευθυνόμενοι στους υπόλοιπους, τους κάλεσαν να πέσουν στο ποτάμι και να κολυμπήσουν. Για τους ενήλικες… δεν περιλαμβανόταν το μέσο μεταφοράς…
Οι περισσότεροι κολύμπησαν και βγήκαν σώοι στην ελληνική πλευρά. Ενημέρωσαν, όμως, τους αστυνομικούς ότι υπήρχαν κι άλλοι ομοεθνείς τους στο «κομβόι», οι οποίοι αγνοούνταν. Έχασαν κάθε ίχνος τους από τη στιγμή που έπεσαν στο ποτάμι. Οι αστυνομικοί συνέχισαν τις περιπολίες, ελπίζοντας ότι θα βρουν κάποιο σημάδι ζωής από τους υπόλοιπους μετανάστες, χωρίς μάλιστα να γνωρίζουν τον ακριβή αριθμό των αγνοουμένων…»
Το πρωί της Τρίτης, το «τοπίο» άρχισε να ξεκαθαρίζει και η τραγωδία να αποκαλύπτεται σε όλο το μέγεθός της. Δύο ακόμη πτώματα μεταναστών εντοπίστηκαν στις όχθες του ποταμού Έβρου. Κοντά στην περιοχή του Διλόφου. Από τις 8:30 και για τις επόμενες 12 ώρες, οι αστυνομικοί έβγαζαν πτώματα από τα νερά του ποταμού. Σοκ και φρίκη.
Συνολικά εννέα μετανάστες ανασύρθηκαν νεκροί. Είχαν όλοι πνιγεί πριν από πέντε ημέρες, επιχειρώντας να περάσουν τα σύνορα. Στην προσπάθειά τους να εξασφαλίσουν για τους ίδιους και τα παιδιά τους μία καλύτερη ζωή στην Ελλάδα. Έξι άνδρες και τρεις γυναίκες, οι επτά αφρικανικής καταγωγής και οι δύο ασιατικής, είχαν βρει φρικτό θάνατο. Ο αριθμός των νεκρών ανεβαίνει στους 11. Η τραγωδία, όμως, δεν έμελλε να σταματήσει εκεί. Την ίδια ημέρα, την Τρίτη, κατά τη διάρκεια των εκτεταμένων ερευνών, οι αστυνομικοί αντικρίζουν στις όχθες του Έβρου, στην τουρκική πλευρά αυτή τη φορά, ακόμη πέντε πτώματα. Μέσω του Προξενείου της Αδριανούπολης ενημερώνονται οι τουρκικές Αρχές για τα μακάβρια ευρήματα. Πρόκειται για πέντε ακόμη μετανάστες που προσπάθησαν να περάσουν τα ελληνοτουρκικά σύνορα την προηγούμενη Παρασκευή. Τα πτώματα κείτονταν στις όχθες για πέντε ημέρες. Στα «αζήτητα». Ο Γεώργιος Σαλαμάγκας, αστυνομικός διευθυντής της Ορεστιάδας, αποκαλύπτει στη zougla.gr τα όσα διαδραματίστηκαν, σοκαρισμένος ακόμη από τη φρίκη. «Γράψτε το», λέει με απόγνωση «αυτό ζούμε κάθε μέρα με τους Τούρκους λαθροδιακινητές».

Στα τέλη Μαΐου, τέσσερις ακόμη οικονομικοί μετανάστες εντοπίστηκαν πνιγμένοι στον ποταμό Έβρου. Οι αστυνομικοί βρήκαν τότε το σκοινί με το οποίο είχε δέσει ο λαθροδιακινητής τη βάρκα που θα χρησιμοποιούσαν οι μετανάστες για να περάσουν στην ελληνική πλευρά. Ο ίδιος κρατούσε τη μία άκρη του σκοινιού, που έφτανε μέχρι τη νησίδα που βρίσκεται στη μέση του ποταμού, ώστε να μην παρασυρθεί το φουσκωτό από τα ορμητικά νερά. Όταν έφτασαν όμως στη νησίδα, η βάρκα ανατράπηκε και οι μετανάστες πνίγηκαν. Κανείς τους δεν γνώριζε να κολυμπάει.

Είναι χαρακτηριστικό ότι, από τα μέσα του Απριλίου έως σήμερα, έχουν συλληφθεί συνολικά 18 Τούρκοι λαθροδιακινητές από τους αστυνομικούς στην Αλεξανδρούπολη. Δεκάδες άλλοι παραμένουν ελεύθεροι, πουλώντας το όνειρο για ζωή στους κατατρεγμένους όλου του κόσμου.

Συντονιστικό Δ. Ελλάδας για την αλληλεγγύη στους μετανάστες και τους πρόσφυγες

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΤΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ Β.Δ. ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΧΤΡΟΣ ΣΟΥ;
Τον πεινασμένο, που σ’ άρπαξε το τελευταίο ψωμί, σαν εχτρό τον αντιμετωπίζεις.
Μα τον κλέφτη, που δεν πείνασε ποτέ του δεν ορμάς ν’ αρπάξεις από το λαρύγγι.
Μπέρτορλντ Μπρέχτ (1935)

Μέσα από διαφορετικούς δρόμους και σπρωγμένα από διαφορετικές αιτίες, ρεύματα μεταναστών  από Ασία, Αφρική και Βαλκάνια εισέρχονται διαρκώς στην κοινωνική μας σφαίρα. Η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια δέχεται ένα μεγάλο αριθμό μεταναστών, γεγονός που οφείλεται  κατά κύριο λόγο στην γεωγραφική της θέση και τις πολιτικές επιλογές των κυβερνώντων της, μιας και αποτελεί  ανατολικό σύνορο της Ευρώπης και πύλη εισόδου προς τη Δύση.
Η αδυναμία επιβίωσης σε περιοχές οικονομικά λεηλατημένες, οι πολεμικές επιχειρήσεις για την αφαίμαξη φυσικών και ανθρωπίνων πόρων, οι “αντι- τρομοκρατικές” εκστρατείες εμπάργκο ή και οι φυσικές καταστροφές, είναι μερικές από τις αιτίες της καταναγκαστικής φυγής όλο και περισσοτέρων ανθρώπων προς την Ευρώπη για την αναζήτηση ενός καλύτερου μέλλοντος.

Στους κάμπους της ΒΔ Ελλάδας (μανταρίνια, φράουλες, πορτοκαλεώνες) ή στα καπνοχώραφα  της Αιτωλοακαρνανίας, μετά το ’90 εκατοντάδες μετανάστες, προερχόμενοι κυρίως από τις γειτονικές βαλκανικές χώρες, συνεισέφεραν και συνεισφέρουν  τα μέγιστα στην αγροτική παραγωγή με ανασφάλιστη εργασία και μεροκάματα πείνας  (εφόσον υπάρχουν) δίνοντας την ευκαιρία σε επιτήδειους να κερδοφορούν. Σήμερα, στις παραπάνω περιοχές,  εκατοντάδες οικογένειες μεταναστών, ζουν και εργάζονται στους κλάδους των οικοδομών, της γεωργίας, της κτηνοτροφίας και του τουρισμού με όρους στυγνής εκμετάλλευσης.
Παρ’ όλα αυτά, τα κύματα εξαθλιωμένων που αναζητούν μια αξιοπρεπή ζωή δεν σταματούν ποτέ. Από το 2000 και μετά, το δεύτερο κύμα μεταναστών που καταφθάνει στην Ελλάδα προέρχεται κυρίως από χώρες της Ασίας και της Αφρικής. Αποτελούν αυτούς που δέχονται πλέον τη μεγαλύτερη  ταξική\ εθνική\ σεξιστική καταπίεση και το θεσμισμένο και διάχυτο κοινωνικό ρατσισμό. Όσοι επιλέγουν να φύγουν από τις χώρες τους, δε φεύγουν παρά επειδή αυτές έχουν καταστεί αντικείμενο εκμετάλλευσης και λεηλασίας από τα δυτικά κράτη και τις πολυεθνικές που εδρεύουν σε αυτά.

Από την άλλη πλευρά, τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και οι ίδιοι μηχανισμοί κερδοφορίας που ευθύνονται για την δημιουργία και τον πολλαπλασιασμό των καραβανιών των σύγχρονων φυγάδων, έρχονται να τους αποδώσουν τον χαρακτηρισμό  «παράνομοι»
.
Όσοι λοιπόν καταφέρνουν και επιβιώνουν από νάρκες και πνιγμούς, φθάνουν στην Ελλάδα περνώντας από σύγχρονα σκλαβοπάζαρα πληρώνοντας αντίτιμο για τη ζωή τους και τότε είναι που έρχονται αντιμέτωποι με την  ίδια την κόλαση. Καθημερινός ρατσισμός, εξευτελισμός της ανθρώπινης υπόστασης, ταπείνωση και φοβοκρατία, προπαγάνδα των ΜΜΕ για την εγκληματικότητα των “ξένων”, δολοφονίες κρατικές ή “εργατικά ατυχήματα”, μαύρη εργασία, ώθηση των γυναικών στην πορνεία αλλά και γενικότερη σεξιστική εκμετάλλευση, επιχειρήσεις-σκούπα,  στρατόπεδα συγκέντρωσης, απελάσεις, σύγχρονη δουλεία υπό  καθεστώς ομηρίας, χωρίς ασφάλιση… σε μια χώρα όπου η μεταναστευτική πολιτική κυριαρχείται από την ιδέα των γκρίζων ζωνών της Ευρώπης-φρούριο, και σε βαθμό που χωρικά και υδάτινα σύνορα φυλάσσονται επί 24ώρου βάσεως.

Έτσι και στην Ηγουμενίτσα, πόλη με λιμάνι  άρα και βασική πύλη εξόδου προς τη Δύση, μετανάστες από διαφορετικούς τόπους και διαφορετικές κουλτούρες  καταφθάνουν,  ψάχνοντας αγωνιωδώς την κατάλληλη στιγμή για τη φυγή τους από τη χώρα, για τον υποτιθέμενο παράδεισο της κεντρικής Ευρώπης.

Αυτή τη στιγμή γύρω στα 450 άτομα(μετανάστες) -με σοβαρές ασθένειες (χρόνια αναπνευστικά προβλήματα, σακχαρώδη διαβήτη, ψώρα, κ.α.) αλλά και σοβαρά τραύματα- περιφέρονται στην πόλη, ζώντας ανά ομάδες σε πρόχειρους αυτοσχέδιους καταυλισμούς στα γύρω δασύλλια, στερούμενοι  ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, τροφής, ρουχισμού αλλά και στοιχειώδους υγιεινής . Μαζί με αυτούς που στοιβάζονται σε άθλιους χώρους κράτησης, υπό άθλιες συνθήκες, ο αριθμός φαίνεται να  ξεπερνάει κατά καιρούς τους 500.

Το ζήτημα των μεταναστών αρχίζει να αποτελεί ένα μείζον θέμα για την μικρή κοινωνία της πόλης και των περιχώρων  της Ηγουμενίτσας άλλα όπως και στις υπόλοιπες πόλεις η αντιμετώπιση του «προβλήματος»  από την κρατική και πολιτική εξουσία είναι σαφής : Μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του Κούρδου μετανάστη Αριβάν Οσμάν Αμπντουλάχ, στις 3-4-2008, από λιμενόμπατσους της Ηγουμενίτσας (η υπόθεση έχει πάρει τον αργό δρόμο της «δικαιοσύνης», η πολιτική ευθύνη είναι κάτι που όλοι γνωρίζουν μα κανείς δεν την αναλαμβάνει και οι φυσικοί υπεύθυνοι παραμένουν ελεύθεροι και πληρώνονται από το κράτος για την προστασία των πολιτών!), πλήθος γεγονότα που αποδεικνύουν την αντιμετώπιση των προσφύγων ως ανθρώπων δεύτερης διαλογής, ακολουθούν : Εισβολές αστυνομικών στους πρόχειρους καταυλισμούς των μεταναστών και  κάψιμο των ελάχιστων προσωπικών τους αντικειμένων,  μαζικές συλλήψεις και  ξυλοδαρμοί μεταναστών, επιθέσεις μπατσόσκυλων,  νυχτερινά  ανθρωποκυνηγητά… όλα αυτά είναι γεγονότα που δεν πρέπει να μείνουν αναπάντητα. Σε μια εποχή που  η οικονομική τρομοκρατία των περικοπών μισθών και συντάξεων, των μαζικών απολύσεων και της καταπάτησης των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, συμπληρώνεται με την πολιτική τρομοκρατία των εισβολών σε κοινωνικά στέκια, των διώξεων αγωνιστών ,της στοχοποίησης κοινωνικών χώρων, των προληπτικών προσαγωγών, των συνεχών επιθέσεων των ΜΑΤ στις διαδηλώσεις, της βάρβαρης ρίψης χημικών και των χαλκευμένων διώξεων σε βάρος εργαζομένων και νέων.
Αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες κάτοικοι της Ηγουμενίτσας αλλά και των γύρω νομών έχουμε κάνει ένα πρώτο βήμα ως ένδειξη της έμπρακτης στήριξής μας στους μετανάστες, έχοντας αναπτύξει σχέσεις με τους ανθρώπους αυτούς, με τακτικές επισκέψεις στους καταυλισμούς τους  και μοίρασμα υλικού πρώτης ανάγκης(ρούχα, τρόφιμα), άλλα και παρέχοντας στοιχειώδη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε αντίθεση με τους θεσμικούς αρμόδιους φορείς. Σημαντικό άνοιγμα προς την τοπική κοινωνία έχει γίνει  με την πραγμάτωση μιας μεγάλης για τα δεδομένα της πόλης πορείας.

Όσο όμως συνεχίζουν να υπάρχουν σύνορα, πόλεμοι, λιμάνια, τελωνεία, εκμετάλλευση και συμφέροντα, θα υπάρχουν και μετανάστες. Και τίποτα δεν θα είναι αρκετό για να γίνουν οι αόρατοι ορατοί.

Για τους λόγους αυτούς, προχωρήσαμε στη  δημιουργία  του Συντονιστικού Δυτικής Ελλάδας για την αλληλεγγυη στους Μετανάστες και τους Πρόσφυγες και με τον μεταξύ μας συντονισμό και τη διαρκή επαφή, αναδεικνύουμε   πολιτικά το μεταναστευτικό ζήτημα κυρίως της Β.Δ. Ελλάδας.  Με τη στόχευση ότι η κίνηση αυτή θα είναι και η απάντηση στο ρατσισμό, την εκμετάλλευση και στους εχθρούς της ελευθερίας, είναι ανοιχτή σε όποιον θέλει να συμμετάσχει με την παραδοχή πως ο χαρακτήρας της είναι αντιιεραρχικός, αντικομματικός, αδιαμεσολάβητος, μακριά από ανθρώπινες ιδιοτέλειες και Μ.Κ.Ο. ,  και λειτουργεί με όρους αυτοοργάνωσης και συνδιαμόρφωσης των κοινών δράσεων και παρεμβάσεων.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Πορεία στην Ηγουμενίτσα

«Στην περιοχή της Ηγουμενίτσας το τελευταίο διάστημα έχει ενταθεί ένας πραγματικός πόλεμος εναντίων των προσφύγων. Τα περιστατικά κατά των προσφύγων είναι συνεχή και δεν στερούνται βαρβαρότητας. Πριν λίγους μήνες ένας Κούρδος πρόσφυγας είχε δολοφονηθεί από λιμενικούς που του είχαν λιώσει το κεφάλι στο δρόμο, το έγκλημά του ήταν ότι ήταν πρόσφυγας. Η κατάσταση από τότε δεν βελτιώθηκε.

Δεκάδες πρόσφυγες κρατήθηκαν παράνομα υπό απαράδεκτες συνθήκες σε υποτυπώδη κρατητήρια, ανάμεσά τους πολύ συχνά και μικρά παιδιά. Το τελευταίο διάστημα οι πρόσφυγες δέχθηκαν αρκετές φορές τις επισκέψεις της αστυνομίας που διέλυε τα πρόχειρα καταλύματα τους.

Υπάρχουν καταγγελίες από τους ίδιους τους πρόσφυγες ότι κατά τις επιχειρήσεις εναντίων τους, τους έκαψαν ρούχα και κουβέρτες. Κάπου μέσα από αυτά τα γεγονότα γεννήθηκαν μια σειρά από δράσεις αλληλεγγύης. Οργανώθηκαν μοιράσματα τροφίμων και ρούχων, ενώ τους πρόσφυγες επισκέφθηκαν και γιατροί και συγκεντρώθηκαν φάρμακα που χρειαζόταν.»

(Από ενημερωτικό κείμενο συντρόφων και συντροφισσών από την Ηγουμενίτσα.)

Την Τρίτη 02/03 πραγματοποιήθηκε πορεία αλληλεγγύης που ξεκίνησε από το κέντρο της πόλης της Ηγουμενίτσας στις 6 το απόγευμα. Η πορεία διήρκησε περίπου 2 ώρες και πέρασε από όλα τα κεντρικά σημεία της πόλης. Η παρουσία μπάτσων, ένστολων ή μη, ήταν εμφανής σε όλη την πόλη, ενώ διμοιρίες παρακολουθούσαν την πορεία από μικρή απόσταση, προκαλώντας τους διαδηλωτές.

Στην πορεία συμμετείχαν περίπου 200 αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες, φωνάχτηκαν με παλμό συνθήματα αλληλεγγύης στους μετανάστες με κεντρικό το σύνθημα: «Εκεί στο Λαδοχώρι επάνω στο βουνό, γίνεται ένα έγκλημα καθημερινό».

“Προς θεού δεν είμαστε και ρατσιστές!”

 

«Προς Θεού, δεν είμαστε και ρατσισταί!»

 

Οι κάμποι της παραχελωίτηδας έχουν την ιδιομορφία να μην είναι εύκολα προσβάσιμοι λόγω της άγριας διάταξης και της μεγάλης έκτασής τους. Το αποτέλεσμα είναι σε αυτούς να υπάρχουν πολλές άγνωστες πτυχές…

 

Τα τελευταία τρία χρόνια μετανάστες και μετανάστριες από την Βουλγαρία καταφθάνουν στον εύφορο κάμπο των εκβολών του Αχελώου προκειμένου με την εργασία τους (συλλογή της παραγωγής πορτοκαλιών της περιοχής) να καταφέρουν να επιβιώσουν στο τραχύ έδαφος των εκεί αγροτικών περιοχών.

 

Από τον Αύγουστο έως το Μάρτιο μένουν εκεί μόνιμα με τις οικογένειές τους. Πιο συγκεκριμένα διαμένουν σε έναν οικισμό που βρίσκεται στην περιοχή του δήμου Οινιάδων και ειδικότερα μερικές εκατοντάδες μέτρα από την Κατοχή.

 

Στους οικισμούς που διαμένουν φυσικά δεν υπάρχει ίχνος υποδομής (συνθήκες υγιεινής, νερό, ηλεκτρικό…) Ζουν σε εγκαταλελειμμένα αυτοκίνητα, σε αντίσκηνα, ενώ αρκετοί μένουν σε έναν πρόχειρο καταυλισμό που έχουν δημιουργήσει σε ερειπωμένο παλιό εργοτάξιο. Συχνά παρουσιάζονται προβλήματα υγείας (που τα αντιμετωπίζουν κυρίως τα παιδιά που υποσιτίζονται) κατά βάση λοιμώξεις του αναπνευστικού συστήματος λόγω της αυξημένης υγρασίας, αλλά κυρίως λόγω των άθλιων συνθηκών διαβίωσης. Αυτοί οι μετανάστες αποτελούν το φτηνό εργατικό δυναμικό της περιοχής, που πραγματικά δουλεύει για ένα κομμάτι ψωμί.

 

Ο αριθμός αυτών των ανθρώπων, μέχρι σήμερα, υπολογίζεται γύρω στα 200 άτομα, σύμφωνα με τις τοπικές εφημερίδες και κάποιούς κατοίκους. Όμως σε δική μας επίσκεψη στο καταυλισμό στην Κατοχή, πληροφορηθήκαμε από τους ίδιους τους μετανάστες ότι ο οικισμός τους αριθμεί 38 άτομα, κάτι που το διαπιστώσαμε και εμείς.

Οι μετανάστες αυτοί δεν βρέθηκαν από επιλογή εκεί. Αυτοί, όπως και χιλιάδες άλλοι, ήρθαν στον περιφραγμένο με σύνορα και ναρκοθετημένες περιοχές γεωγραφικό χώρο της ελλάδας, με την προοπτική ενός καλύτερου βιοτικού επιπέδου και μιας καλύτερης ζωής. Σίγουρα χωρίς αυταπάτες, μα ίσως με αρκετά όνειρα, σκέψεις και ελπίδες.

 

Όμως η μητρόπολη, οι πόλεις και τα χωριά της «πρωτεύουσας των Βαλκανίων», δεν αφήνουν ζωτικό χώρο για κανέναν «ξένο» που θέλει ή αναγκάζεται να εισέλθει εντός των συνόρων τους. Στους «ξένους» αναγνωρίζουν στην καλύτερη περίπτωση μόνο την ταυτότητα του εργάτη που θα προσφέρει τα περισσότερα με τα λιγότερα χρήματα χωρίς κανενός είδους περιορισμό, επιβάρυνση ή δέσμευση για τα αφεντικά. Και λέμε «στην καλύτερη περίπτωση» γιατί συνήθως αντιμετωπίζονται ως «άθλιοι» και «μιαροί», φορείς εκνόμων και εγκληματικών πράξεων…

 

Πέραν τις απαιτήσεις, χωρίς την προσφορά κανενός είδους δικαιωμάτων, οι μετανάστες έχουν να αντιμετωπίσουν και την επιθετικότητα, τους εξευτελισμούς, τις χυδαιότητες, τους καθημερινούς βιασμούς… Έναν ρατσισμό όλων των ειδών και τάσεων, που  γεννάται από τους θεσμούς και που προωθείται και αναπαράγεται μέσα από διάφορα κομμάτια της κοινωνίας.

 

Ο Δήμαρχος Οινιάδων σε δήλωση στην εφημερίδα Πολιτεία (11/11/09) τονίζει ότι «Με προσβάλει ανθρώπινα η εικόνα ανθρώπων που ψάχνουν στους κάδους απορριμμάτων για φαγητό». Με αυτόν τον τρόπο συμπαραδηλώνεται πως το ζήτημα δεν είναι η ζωή αυτών των ανθρώπων, που έχει εκπέσει στη χειρότερη μορφή επιβίωσης από τα ασταμάτητα γρανάζια του παγκόσμιου καπιταλισμού, αλλά το πώς θα διατηρηθεί το ανθρώπινο προσωπείο αυτού του κόσμου για μην θίγονται και προσβάλλονται οι εκάστοτε «τοπικοί άρχοντες». Και αυτή η δήλωση αποτελεί έναν ρατσισμό καλοπισμένο με ανθρωπιστικά προσχήματα.

 

Σε δημοσίευμα της εφημερίδας Παναιτωλική (14/01/10)οι κατοχιανοί καταγγέλλουν: «Δυστυχώς μια έκταση περίπου δέκα στρεμμάτων έχει μετατραπεί σε εστία μόλυνσης, όπου δεν νοείται να ζουν άνθρωποι. Λίγα μέτρα από το σημείο, βρίσκεται και το κεντρικό υδραγωγείο της Κατοχής και ο γύρω χώρος έχει γίνει υπαίθριο αποχωρητήριο. Σε καθημερινή βάση, κυκλοφορούν με τα κακοσυντηρημένα οχήματα τους, αρκετές φορές μεθυσμένοι και είναι θέμα χρόνου να προκληθεί νέο επεισόδιο ή κάποιο δυστύχημα». Σε αυτή την περίπτωση φαίνεται ξεκάθαρα το ζήτημα της υπεράσπισης του ζωτικού χώρου, λες και οι κάμποι της παραχελωίτηδας ανήκουν στους κατοχιανούς. Λες και τα οχήματα των εκεί κατοίκων είναι πάντα καλοσυντηρημένα και αυτοί δεν κυκλοφορούν ποτέ μεθυσμένοι.

 

Πίσω από το ρατσισμό, οχυρώνεται η έννοια της ιδιοκτησίας. Η αντίληψη της κατοχύρωσης του ζωτικού χώρου συμπορεύεται με μία ιδιαίτερη κουλτούρα «τιμής», που ενίοτε νομιμοποιεί την βία και αντιμετωπίζει τον «άλλο» σαν «εισβολέα» ή «παρείσακτό». Οι μετανάστες και τα παιδία τους αποτελούν το «υποδεέστερο Άλλο», ότι πρέπει για ασκήσεις μίσους και υπεροχής. Ο διάχυτός ρατσισμός είναι αυτός που με την πρώτη αφορμή μετατρέπει και τον πιο φιλήσυχο ιδιοκτήτη σε αδίστακτο και ετοιμοπόλεμο υπερασπιστή του ζωτικού του χώρου. Και τα περιστατικά τέτοιων ρατσιστικών αντιδράσεων δεν είναι και τα μοναδικά στην ευρύτερη περιοχή.

 

Πρόσφατα, ορισμένοι κάτοικοι του Μεσολογγίου φοβούμενοι μην απωλέσουν την «καθαρότητα» τους, προχωρούν σε καταγγελίες περί μαζικών μεταδημοτεύσεων τσιγγάνων στον δήμο, με χορηγήσεις βεβαιώσεων μονίμου κατοικίας κλπ. Ενδιαφέρουσα υπήρξε και η απάντηση του Δήμου Μεσολογγίου που καταδικάζει το γεγονός και η οποία καταλήγει : «οι θέσεις που διατυπώνουν (σ.σ. οι κάτοικοι που προέβησαν στις καταγγελίες) δεν απέχουν από τις αντίστοιχες των Ναζί…» Δεν είναι τυχαίο πως αυτές οι καταγγελίες εκδηλώθηκαν μερικούς μήνες μετά τις εκλογές, όπου κατά την διάρκεια τους, λειτούργησαν και προεκλογικά γραφεία της φασιστικής Χρυσής Αυγής στη πόλη του Μεσολογγίου.

 

Επίσης δεν ξεχνάμε και το περιστατικό στο Μεσολόγγι (8/11/09) με τον ξυλοδαρμό τεσσάρων γεωργιανών με λοστούς και καδρόνια από 15 άτομα επειδή ζήτησαν την καταβολή των δεδουλευμένων τους από τον ιδιοκτήτη των χωραφιών στα οποία δούλευαν

 

Αναφορικά με το ζήτημα της Κατοχής και σύμφωνα με το ίδιο δημοσίευμα της εφημερίδας (Παναιτωλική 14/01/10) ένας κάτοικος της Κατοχής λέει: «Δεν θέλουμε κάποιοι να μας κατηγορήσουν για ρατσισμό, χρειάζεται έλεγχος», σημειώνει χαρακτηριστικά και ζητά «να δοθούν λύσεις, από τις αρμόδιες υπηρεσίες». Οι «αρμόδιες υπηρεσίες» όμως αυτό που μπορούν να «προσφέρουν» απλόχερα και σε αυτή την περίπτωση είναι απελάσεις, επιχειρήσεις σκούπα, στρατόπεδα συγκέντρωσης, εκκενώσεις κτηρίων (όπως έγινε στο κτήριο του παλιού εφετείου στην Αθήνα), εμπρησμούς καταυλισμών (όπως έγινε στο καταυλισμό της Πάτρας).

 

Έτσι αν κάποιος, που πετάει το μπαλάκι στις «αρμόδιες υπηρεσίες» που αποτελούν τα πραιτοριανά σώματα του θεσμιμένου ρατσισμού και το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να του «αδειάσουν την γωνία» για να είναι και ο μοναδικός διαχειριστής των κάμπων και των λόφων, δεν είναι ρατσιστής, τότε τι ακριβώς μπορεί να είναι; Όλα τα παραπάνω δείχνουν πως η ξενοφοβία και ο ρατσισμός καλά κρατούν στην ευρύτερη περιοχή της Αιτωλοακαρνανίας, αποτελώντας για άλλη μια φορά αιχμή των κοινωνικών και πολιτικών ζητημάτων. Η σιωπή, η συναίνεση και η ανεκτικότητα οδηγούν συλλήβδην σε έξαρση τέτοιων φαινομένων με αιματηρές, πολλές φορές, συνέπειες.

 

ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

 

Ιός Αταξίας /Αγρίνιο 18/01/2010

 

 

Σημείωση 1: Κάποιες τοπικές φυλλάδες αναφέρθηκαν στους εν λόγω μετανάστες και μετανάστριες, ως οι «Άθλιοι της Παραχελωίτιδας», προφανώς θέλοντας να κάνουν μια άστοχη αναφορά στον Β. Ουγκό, περνώντας παράλληλα ένα μεταμήνυμα για το υποδεέστερο Άλλο. Άθελα τους ή όχι, πρόβαλλαν πως αυτοί οι άνθρωποι μόνο φιλανθρωπικά μπορούν να προσεγγισθούν. Αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες, όμως που επισκέπτονται τον οικισμό τους βλέπουν ανθρώπους, ναι μεν ταλαιπωρημένους, αλλά με καθαρό βλέμμα και αξιοπρεπή συμπεριφορά.

 

 

 

Σημείωση 2: Στην Κατοχή -και μετά από την δημοσιοποίηση του γεγονότος με το παραπάνω κείμενο-αναπτύχθηκε μια κίνηση αλληλοβοήθειας και στήριξης των μεταναστών που διαμένουν στους καταυλισμούς της περιοχής. Έτσι, μία φόρα την βδομάδα μαζεύονταν ρούχα, τρόφιμα, και άλλα είδη πρώτης ανάγκης από αλληλέγγυους-ες και διανέμονταν στους καταυλισμούς. Η αλληλοβοήθεια και στήριξη των μεταναστών και μεταναστριών, στα όρια του καθενός και της καθεμίας, δεν μπορεί παρά να αποτελεί μια από τις συνιστώσες της έμπρακτης αλληλεγγύης, μαζί με την νομική βοήθεια (όπως έγινε στην περίπτωση των 23 μεταναστών του Α.Τ Αγρινίου), την αντιπληροφόρηση, τις κινητοποιήσεις και δράσεις, τον πολιτικό λόγο ενάντια στον ρατσισμό και φασισμό, την ρήξη με τους θεσμούς που γενούν και αναπαραγάγουν τους διαχωρισμούς μεταξύ των ανθρώπων. Η αλληλοβοήθεια και η στήριξη, όταν γίνεται στα πλαίσια μιας συνολικής πολιτικής θέσης, χωρίς ιδιοτέλειες και θλιβερών καιροσκοπισμών, είναι ένα ακόμα βήμα προς την άρση των διαχωρισμών μεταξύ ξένων και ντόπιων.  

[ Λίγα λόγια για το φαινόμενο της μετανάστευσης ]

[ Λίγα λόγια για το φαινόμενο της μετανάστευσης ]

Η μετανάστευση οργανωμένη ή όχι, δεν αποτελεί μια καινούρια πτυχή στην ιστορία των ανθρώπινων κοινωνιών αλλά ένα φαινόμενο που τα ίχνη του χάνονται στο βάθος του χρόνου. Η πραγματικότητα όσον αφορά την Ελλάδα είναι ότι τα τελευταία χρόνια δέχεται ένα μεγάλο αριθμό μεταναστών, γεγονός που οφείλεται κυρίως στη γεωγραφική της θέση που την έχει καταστήσει πύλη εισόδου για τους πληθυσμούς που μετακινούνται από Ασία με απώτερο σκοπό να περάσουν στις βορειότερες χώρες της Ευρώπης

Κατά τη δεκαετία του ΄90 η Ελλάδα δέχεται το πρώτο μεγάλο κύμα μεταναστών κυρίως από βαλκανικές χώρες με τους αλβανούς να αποτελούν το μεγαλύτερο πληθυσμιακά κομμάτι. Το ελληνικό κράτος εμφανίζεται χωρίς ίχνος μεταναστευτικής πολιτικής, γεγονός που δεν το εμπόδισε να χρησιμοποιήσει – εκμεταλλευτεί τους μετανάστες αποκομίζοντας πολλά οφέλη. Στην εργασία αυτών των μεταναστών στηρίχθηκε η ανάκαμψη της οικονομίας τόσο στα μεγάλα αστικά κέντρα όσο και στη περιφέρεια (τα περισσότερα έργα που πραγματοποιηθήκαν για την ολυμπιάδα του 2004 αλλά και η αγροτική οικονομία στηρίχθηκε στην εργασία των μεταναστών).

Και αυτά που αντιμετώπισαν οι μετανάστες δεν ήταν παρά η εκμετάλλευση, η μαύρη εργασία, τα εξευτελιστικά μεροκάματα, ο ρατσισμός και η εγκληματοποιησή τους από τα  μμε, οι επιχειρήσεις σκούπα από την αστυνομία και οι απελάσεις και φυσικά το να μην έχουν κανένα δικαίωμα για αρκετά χρόνια. Κομμάτι από αυτό το κύμα μεταναστών μπορούμε να πούμε πως έχει ενταχθεί και ενσωματωθεί στο κοινωνικό σύνολο «απολαμβάνοντας» τα ελάχιστα δικαιώματα ως πολίτες αυτής της χώρας μετά από τους μεταναστευτικούς νόμους που ψηφίστηκαν από το ‘98 και έπειτα. Νόμοι που στην ουσία επιδιώκουν να ελέγχουν το κομμάτι αυτών  των μεταναστών παρέχοντας ψίχουλα και εισάγοντας το διαχωρισμό μεταξύ αυτών που θα καταφέρουν να αποκτήσουν τα απαραίτητα έγγραφα και σε αυτούς που θα μείνουν χωρίς χαρτιά.

[ Η κατάσταση σήμερα ]

Από το 2000 και μετά το δεύτερο κύμα μεταναστών που καταφθάνει στην Ελλάδα προέρχεται κυρίως από χώρες της Ασίας και της Αφρικής. Αποτελούν αυτούς που αποκαλούνται «χωρίς χαρτιά» αυτούς που δέχονται πλέον τη μεγαλύτερη ταξική / εθνική /σεξιστική καταπίεση και το θεσμισμένο και διάχυτο κοινωνικό ρατσισμό. Όσοι επιλέγουν να φύγουν από τις χώρες τους, δεν φεύγουν παρά επειδή αυτές έχουν καταστεί αντικείμενο εκμετάλλευσης και λεηλασίας από τα δυτικά κράτη και τις πολυεθνικές που εδρεύουν σε αυτά. Οι πόλεμοι σε Αφγανιστάν και Ιράκ ή οι «αντι-τρομοκρατικές επιχειρήσεις» όπως η εξουσία τις ονομάζει, έχουν δημιουργήσει μεγάλα ρεύματα φυγής από αυτές τις χώρες προς τις δυτικές καπιταλιστικές. Αλλά και η εξαθλίωση που επικρατεί σε αυτές τις χώρες , καθώς και η περιβαλλοντική καταστροφή -παράγωγο της εγκληματικής διαχείρισης της φύσης από τον καπιταλισμό – δυναμώνουν ακόμα περισσότερο τα ανθρώπινα αυτά ρεύματα. Οι κάτοικοι αυτών των χωρών βιώνουν εμφύλιους πολέμους και καταστροφές. Αρκεί να αναφέρουμε πως 42 εκατομμύρια άνθρωποι μετακινήθηκαν μόνο το 2008 λόγω επεκτατικών πολέμων και εμφύλιων συρράξεων, χρεοκοπημένων οικονομιών, απολυταρχικών καθεστώτων…

Γιατί λοιπόν να μένουν οι κάτοικοι της περιφέρειας εκεί που μόνο φτώχια και θάνατος τους περιμένουν; Διότι όποιος λέει για τους μετανάστες «να φύγουν» πρέπει να λέει και πού να πάνε.

[ Η αντιμεταναστευτική πολιτική και ο θεσμικός ρατσισμός ]

Τους τελευταίους μήνες η παράνομη μετανάστευση έχει αναχθεί ως ένα από τα πιο σημαντικά προβλήματα που πρέπει μα αντιμετωπίσει το ελληνικό κράτος που εξαπολύει ένα πρωτοφανές πογκρόμ σε όλη την επικράτεια. Πλέον η παράνομη μετανάστευση δεν καταπολεμάτε μόνο με τις γνωστές μεθόδους στα χερσαία και υδάτινα σύνορα (δολοφονίες στα σύνορα και απελάσεις) αλλά και στο εσωτερικό των μεγάλων πόλεων. Καθημερινές επιχειρήσεις σκούπα, εκκενώσεις κτηρίων που βρίσκουν καταφύγιο οι μετανάστες (εφετείο), εκκένωση  και εμπρησμός του καταυλισμού στη Πάτρα, αλλά και επιθέσεις σε μετανάστες από ακροδεξιά στοιχεία με την συγκάλυψη της ονομασίας «επιτροπές κατοίκων» ( Αγ. Παντελεήμονας, πλ. Αττικής). Τα γεμάτα στρατόπεδα συγκέντρωσης και η εξαγγελία για τη δημιουργία καινούριων δείχνουν τη στάση μηδενικής ανοχής που έχει αποφασίσει να κρατήσει το ελληνικό κράτος.

Μέσα σε αυτό το αντιμεταναστευτικό κλίμα που έχει δημιουργηθεί, το ελληνικό κράτος θεσπίζει ακόμη πιο σκληρές πολιτικές όσον αφορά τους μετανάστες. Η πολιτική που ακολουθεί το ελληνικό κράτος συμβαδίζει απόλυτα με την πολιτική της ΕΕ. Η Ευρώπη φρούριο θωρακίζει ακόμη περισσότερο τα σύνορά της απέναντι στους μετανάστες. Ούτως ή άλλως ένα γνώρισμα της παγκοσμιοποίησης είναι η λήψη αποφάσεων από πολλές χώρες συντονισμένα. Πλέον, για τα κρίσιμα ζητήματα διεθνούς φύσεως δεν αποφασίζει μεμονωμένα η Ελλάδα ουσιαστικά συναινεί και αφομοιώνει νομοθετικά κοινοτικές Οδηγίες & Κανονισμούς – υλοποιώντας τις δεσμεύσεις που αναλαμβάνει σε διεθνές επίπεδο. Ουσιαστικά όταν τα κόμματα και δημοσιογραφικά τους φερέφωνα ωρύονται  για την επίλυση των «προβλημάτων που δημιουργούν οι μετανάστες» αποδεικνύεται ξανά ότι το εν λόγω θέμα χρησιμοποιείται για λόγους εσωτερικής προπαγάνδας.

Η προσφυγιά και η μετανάστευση στα δυτικά μμε παρουσιάζεται ως «πρόβλημα». Αλλά δεν αναφέρεται ποτέ ως αποτέλεσμα. Διότι αν αντιμετωπιστεί ως αποτέλεσμα, θα πρέπει να αναφερθούν και τα αίτια…

Η Ελλάδα ζητά και τελικά φαίνεται πως η συμβολή της ΕΕ στη φύλαξη των συνόρων είναι δεδομένη. Η frontex (υπηρεσία για τον έλεγχο των συνόρων) αναβαθμίζεται και ενισχύεται θεσμικά και εξοπλιστικά. Ακόμη προωθείται η πρακτική των απελάσεων παρακάμπτοντας νομικές διαδικασίες (δυνατότητα 18μηνης φυλάκισης, απελάσεις παιδιών και ηλικιωμένων).  Η συμφωνία μεταξύ Ιταλίας και Λιβύης  -η συμφωνία αυτή επιτρέπει στην Ιταλία να στέλνει πίσω τους μετανάστες που φεύγουν από τις ακτές της Λιβύης και να τους συλλαμβάνει πριν φθάσουν στις ιταλικές ακτές-, αλλά και η θέληση της Ελλάδας για ανάλογη συμφωνία με τη Τουρκία δείχνει τη προσπάθεια της ΕΕ το κύμα των μεταναστών να ανακόπτεται έξω από τα σύνορα της.

[ Ο διάχυτος κοινωνικός ρατσισμός ]

Θεσμικός ρατσισμός συμπληρώνεται από τον διάχυτο, ο οποίος συντονίζεται με την κίνηση του κοινωνικού σώματος. Οι ταγοί του ρατσισμού, στηρίζουν τα κατάπτυστα ιδεολογήματά τους κυρίως πίσω από δύο επιχειρήματα. Το πρώτο λέει πως «οι μετανάστες μας παίρνουν τις δουλείες και ρίχνουν τα μεροκάματα». Η ανεδαφικότητα του επιχειρήματος έγκειται στο γεγονός πως, αν και οι δουλειές δεν είναι ιδιοκτησία κανενός, οι μετανάστες καταπιάνονται με εργασίες κοινωνικά απαξιωμένες που κανένας έλληνας μέχρι πρότινος δεν καταδέχονταν να ασχοληθεί. Όσο για τα μεροκάματα αποκλειστική ευθύνη έχουν τα αφεντικά και οι εκβιαστικοί τους ελιγμοί.  Το δεύτερο ισχυρίζεται πως «η αύξηση εγκληματικότητα οφείλεται στους μετανάστες». Στατιστικά, πουθενά δεν έχει συνδεθεί η εγκληματικότητα με το φαινόμενο της μετανάστευσης. Η παραβατικότητα, μικρή ή μεγάλη, συνδέεται με τις κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές συνθήκες που επικρατούν σε κάθε χώρα και που σε κύρια βάση ορίζονται από την κεφαλαιοκρατική ελίτ. Και όποιος ξεχνάει ας θυμηθεί ή ας ρωτήσει πως ονόμαζαν τους έλληνες μετανάστες στο εξωτερικό. «Βρωμοέλληνες», «χαρτοκλέφτες», «μαυροκέφαλοι» (γκασταμπάιτερ) ήταν μερικά από τα κοσμητικά τους επίθετα σε Αμερική, Ιταλία και Γερμανία

Οι μετανάστες και παιδία τους αποτελούν βαλβίδα αποσυμπίεσης για τους καταπιεσμένους «εγχώριους» στα σχολεία, τα γιαπιά, τις γειτονιές, το δρόμο και παντού. Είναι το «υποδεέστερο Άλλο», ότι πρέπει για ασκήσεις μίσους και υπεροχής.

Για τα αφεντικά, οι μετανάστες πέρα από σάκο του μποξ, αποτελούν και μια καλή ευκαιρία για εξέλιξη και ξεζούμισμα με το λιγότερο δυνατό κόστος. Πρόσφατα παραδείγματα, η επίθεση με βιτριόλι στην Κ. Κούνεβα  αλλά και πριν κάποιες μέρες η εργατική δολοφονία δύο «τριτοκοσμικών» μεταναστών, που ενώ καθάριζαν τα λύματα αποχετεύσεων στα βόρεια προάστια των Αθηνών έπαθαν ασφυξία από τις αναθυμιάσεις διότι δεν είχαν παρθεί τα στοιχειώδη μέτρα ασφαλείας και τελικά βρήκαν τραγικό θάνατο πνιγμένοι μέσα στα λύματα…

Άραγε, πόσοι «εγχώριοι» θα μπορούσαν να έχουν αυτή την κατάληξη;

Πίσω από το ρατσισμό, οχυρώνεται η έννοια της ιδιοκτησίας και ο θεσμός της ελληνορθόδοξης οικογένειας. Οχυρώνεται, αλλά και επιτίθεται με εξευτελισμούς, αποκλεισμούς,  βασανισμούς, «επιτροπές κατοίκων», στιλέτα και δίκαννα, στην μητρόπολη και την επαρχία, στον Αγ. Παντελεήμονα και την Πάτρα, στη Μανωλάδα, το Αγρίνιο…

Ο διάχυτός ρατσισμός που έρπεται μέσα στις πόλεις, τα χωριά, τους δρόμους, τα χωράφια και τις πλαγιές με την πρώτη αφορμή μετατρέπει και τον πιο φιλήσυχο ιδιοκτήτη σε αδίστακτο και ετοιμοπόλεμο υπερασπιστή του «ζωτικού χώρου» του.

Φαίνεται πως στη χώρα της φιλοξενίας με τα ωραία μάρμαρα και τις καταγάλανες παραλίες, ο Ξένιος Δίας στην περίπτωση των μεταναστών δείχνει το πιο αμείλικτο και άγριο πρόσωπό του…

[ Το αδιέξοδο του πολιτικού ασύλου ]

Πρόκειται για θεσμό που υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια, συνίσταται στο ότι κάποια πρόσωπα αναγκάζονται να φύγουν από τον τόπο τους επειδή διώκονται λόγω των πολιτικών τους ή των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων. Αργότερα, με τις διεθνείς συμβάσεις που υπογράφτηκαν από πολλές χώρες στα πλαίσια του ΟΗΕ στην αρχή της δεκαετίας του 1950 διευρύνθηκε ο ορισμός ώστε να περιλάβει κάθε είδους δίωξη – οπότε να χορηγείται άσυλο και για λόγους περισσότερο ανθρωπιστικούς παρά πολιτικούς. Εν μέσω ψυχρού πολέμου βέβαια αυτές οι συμβάσεις αποτέλεσαν και όπλο πολιτικής πίεσης.

Με τα σημερινά δεδομένα, η αναγνώριση κάποιου ως πολιτικού πρόσφυγα και η χορήγηση σε αυτόν πολιτικού ασύλου σημαίνει ότι ένα κράτος αναγνωρίζει ότι υπάρχουν πόλεμοι και θύματα πολέμου, δικτατορία, κατοχή, βασανιστήρια, απάνθρωπες συνθήκες… Επίσης αναγνωρίζει πως υπάρχει λεηλασία, κυρίως των χωρών της Ασίας και της Αφρικής από τα ανεπτυγμένα δυτικά κράτη, τις πολυεθνικές εταιρίες, που εκδιώκουν ή σφαγιάζουν τους γηγενείς πληθυσμούς.  Έτσι ταυτόχρονα καταρρέει και το παραμύθι της παγκοσμιοποίησης ότι δήθεν ο κόσμος είναι ένα «μεγάλο χωρίο» και όπου ο ένας βοηθάει τον άλλο.

Για παράδειγμα:

Πώς να αναγνωρίσει καθεστώς πολιτικού πρόσφυγα το ελληνικό κράτος σε ιρακινούς ή αφγανούς υπηκόους, όταν το ίδιο έχει στρατό στα πλαίσια διεθνούς επέμβασης; Είναι σαν αναγνωρίζει τον εαυτό του ως κατοχική δύναμη.

Πώς να αναγνωρίσει καθεστώς πολιτικού πρόσφυγα σε γεωργιανούς, ότι δηλαδή η Ρωσία συνεχίζει και κατέχει τμήμα του γεωργιανού κράτους και εκδιώκει τους γεωργιανούς υπηκόους από τις περιοχές της Αμπχαζίας και της Οσετίας (διαδικασία «βαλκανιοποίησης»), όταν την ίδια στιγμή υπογράφει συμβάσεις με τη Ρωσία για ενεργειακά και οπλικά θέματα; Το ίδιο συμβαίνει και με την Τσετσενία που επικρατεί ένας  διαρκής ακύρηχτος πόλεμος.

Πώς να αναγνωρίσει καθεστώς πολιτικού πρόσφυγα σε αφρικανούς, όταν αυτό θα σημαίνει ότι αναγνωρίζει ότι δυτικές πολυεθνικές λεηλατούν σταθερά για δεκαετίες τις χώρες τους;

Εν τέλει, πώς είναι δυνατόν το ελληνικό κράτος να έχει διπλωματικές σχέσεις με ένα κράτος, όταν την ίδια στιγμή αναγνωρίζει στους πολίτες αυτού πολιτικό άσυλο;

Για αυτό με βάση τις νέες ρυθμίσεις, καταργείται ουσιαστικά κάθε έννοια προστασίας των προσφύγων και τροποποιούνται προς το χειρότερο ακόμη και οι σημερινές άθλιες διαδικασίες και πρακτικές χορήγησης ασύλου.  Αφού, λοιπόν, η Ελλάδα δεν μπορεί να αγνοήσει την ύπαρξη δεκάδων χιλιάδων προσφύγων που ζουν εντός συνόρων της, θα αναλάβει δράση να τους εξαφανίσει με νομοθετικές ρυθμίσεις.

Έτσι από τις 30 Ιουνίου 2009 δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως το Προεδρικό Διάταγμα (ΠΔ) 81, το οποίο τροποποιεί την ρύθμιση σχετικά με τις ελάχιστες προδιαγραφές για τις διαδικασίες με τις οποίες τα κράτη μέλη χορηγούν και ανακαλούν το καθεστώς του πρόσφυγα, με το οποίο η κατάσταση δυσχεραίνει ακόμα πιο πολύ. Ενδεικτικά η Ελλάδα χορηγούσε πολιτικό άσυλο μόνο στο 0,05% – 1% των αιτήσεων που υποβάλλονται. Το εξευτελιστικό αυτό ποσοστό των εγκρίσεων οφείλοταν κυρίως στις εγκρίσεις της Δευτεροβάθμιας Επιτροπής Προσφύγων, η οποία πλέον καταργείται.

[ Το ζήτημα της αλληλεγγύης ]

Η αλληλεγγύη στους μετανάστες και τις μετανάστριες ξεκινάει από την αντίληψη της ενσυναίσθησης, δηλαδή το να καταφέρνει κάποιος να μπαίνει στη θέση του Άλλου. Πως θα φαίνονταν σε κάποιον να βρίσκονταν σε μια χώρα με αδιάκοπο πόλεμο, να φεύγει από αυτή ταξιδεύοντας μέρες και μήνες, αντιμετωπίζοντας πνιγμούς, νάρκες και σφαίρες, για να καταλήξει ετοιμόρροπος σε κάποιο άγνωστο τόπο, έτοιμος να αντιμετωπίσει τη βία του ρατσισμού, των θεσμών, της εκμετάλλευσης και τελικά να βρεθεί ανώνυμος και στοιβαγμένος σε ένα κρατητήριο χωρίς καμιά προοπτική για κάτι καλύτερο; Κανένας μετανάστης και μετανάστρια δεν είχε ονειρευτεί όταν ήταν παιδί να αντιμετωπίζει τα ελληνορθόδοξα μαχαίρια των θλιβερών συμμαχιών παρακρατικών και «αγανακτισμένων πολιτών» στον Αγ. Παντελεήμονα ή να βρεθεί φυλακισμένος με άλλα 20 άτομα στα κρατητήρια του Α.Τ. Αγρινίου.

Η αλληλοβοήθεια, ως κομμάτι της έμπρακτης και διάχυτης αλληλεγγύης, ενδυναμώνεται και μετουσιώνεται σε πολιτική πράξη όταν δεν μένει στην διαπροσωπική σχέση και τις προσωπικές ευαισθησίες, αλλά όταν σβήνει τις διαχωριστικές γραμμές και επιλέγει να συναντιέται με τον «ξένο» συνειδητά με όρους εμπιστοσύνης. Η αλληλοβοήθεια αυτή δεν μπορεί να συσχετιστεί σε καμιά περίπτωση με την  φιλανθρωπική «ανιδιοτέλεια» των «μεγαλόψυχων» ουραγών, που από την μία ελεημονούν και από την άλλη εκμεταλλεύονται στην καθημερινότητά τους μετανάστες αλλά και συμβάλουν με την στάση ή την θέση τους στην συστηματική λεηλασία ολόκληρου του τρίτου κόσμου.

Η αλληλεγγύη, ξεπερνά τους πλαστούς εθνικούς και θρησκευτικούς διαχωρισμούς και τις προκαταλήψεις, αποτελεί μια βαθμίδα προς συνεύρεση και σύμπραξη και πηγάζει από το γεγονός πως οι μηχανισμοί, οι συνθήκες και οι αιτίες που οδηγούν στην υποταγή σε μια αβίωτη ζωή είναι ίδιοι και για τους «ντόπιους» και για τους «ξένους» καταπιεσμένους και εκμεταλλευόμενους, με τη διαφορά ότι στους δεύτερους εκφράζεται με τον πιο ειδεχθή τρόπο.

Μια αλληλεγγύη, που εκφράζεται διάχυτα και δεν γυρεύει πολιτικά ανταλλάγματα και ψήφους, που αποτελεί συνιστώσα του αγώνα των μεταναστών για αξιοπρέπεια και χειραφέτηση και ανοίγει μέτωπα με κάθε είδος ρατσισμού από όπου και αν αυτός πηγάζει ή προέρχεται.

ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Συνέλευση αναρχικών, αντιεξουσιαστών /τριών και αλληλέγγυων Αγρινίου