Category Archives: Για το Συντονιστικό και την αλληλεγγύη

Ενημέρωση από την πορεία στην Ηγουμενίτσα

 

 

Σήμερα, 29 Γενάρη, η Ηγουμενίτσα ήταν μια πόλη κατεχόμενη. Αστυνομικές δυνάμεις κάθε είδους (ματ, ασφαλίτες και λιμενικοί) κατέκλυσαν τους δρόμους. Η αιτία αυτής της ιδιότυπης κατοχής ήταν η πανελλαδική πορεία αλληλεγγύης στους μετανάστες που καλέστηκε με πρωτοβουλία ντόπιων συντρόφων.

Η περιοχή της Ηγουμενίτσας εδώ και αρκετό καιρό, έχει γίνει ένα από τα επίκεντρα της αντιμεταναστευτικής πολιτικής του ελληνικού κράτους. Ένα “γεωγραφικό” διακύβευμα για την Ευρώπη – Φρούριο: τα ανθρωποκυνηγητά, οι αποκλεισμοί, ο ρατσισμός, τα άτυπα και θεσμισμένα απαρτχάιντ γεννάνε όχι μόνο το ξεσάλωμα των αστυνομικών και λιμενικών δυνάμεων πάνω στους “παράνομους” φτωχοδιαβόλους αλλά και οπλίζουν τα χέρια ελληνόψυχων ντόπιων φασιστών.

Από την έναρξη της πορείας δεχθήκαμε την προκλητική πίεση των δυνάμεων καταστολής που είχαν κινητοποιήσει έναν ολόκληρο δημοκρατικό στρατό για να επιβάλλουν τον τρόμο στην τοπική κοινωνία και για να αποτρέψουν την προσέγγιση των αλληλέγγυων στον υπαίθριο καταυλισμό όπου διαμένουν εκατοντάδες μετανάστες. Όμως οι απόπειρες της δημοκρατίας να επιβάλλουν την σιωπή στην τοπική κοινωνία (ιδιαίτερα μετά τα πρόσφατα τοπικά περιστατικά θανάτων και τραυματισμών μεταναστών από τα χέρια μπατσών και από τις σφαίρες γνωστού ντόπιου φασίστα) σημαδεύτηκαν με αποτυχία.

Η σημερινή πορεία αλληλεγγύης στους μετανάστες διέσχισε όλους τους κεντρικούς δρόμους της πόλης. Κατά τη διάρκεια της οποίας φωνάχθηκαν συνθήματα και μοιράστηκαν εκατοντάδες κείμενα. Αρκετοί νεολαίοι και μετανάστες της πόλης ενσωματώθηκαν στην πορεία μέχρι τον υπαίθριο καταυλισμό των μεταναστών όπου εξελίχθηκαν συγκινητικές στιγμές αλληλεγγύης. Δεκάδες μετανάστες του καταυλισμού στη θέα της πορείας, κινήθηκαν προς αυτήν, ώστε να την ενισχύσουν με τη συμμετοχή τους. Στο σημείο εκείνο, τα ματ απέτρεψαν την κίνηση των μεταναστών προς τη πορεία, προχωρώντας στη δημιουργία φραγμού, γεγονός που προκάλεσε αρκετή ένταση. Ύστερα από την παρέμβαση των συντρόφων της περιφρούρησης, καταφέραμε την πρόσβαση σε κάποιους μετανάστες και κατόπιν συνεχίσαμε την πορεία προς το προκαθορισμένο σημείο τερματισμού της. Λίγο πριν το τέλος της πορείας, δεχτήκαμε τη συγκροτιμένη επίθεση της αστυνομίας, με δακρυγόνα, κρότου λάμψης, ξύλο, γκλομπ και κυνηγητό ως τα ΤΕΙ. Εννιά τραυματίες (εξαρθρώσεις ώμων, κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, ρήξη μηνίσκου, σοβαρές αλλεργικές αντιδράσεις στα μάτια…) και εφτά προσαγωγές στο τοπικό Α.Τ. επέβαλαν την παραμονή μας στην πόλη ως αργά το απόγευμα για την αλληλεγγύη στους συντρόφους μας.


ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΙ – ΕΣ

Βίντεο – ντοκυμαντέρ

Βίντεο – ντοκυμαντέρ με μαρτυρίες μεταναστών από το "Συντονιστικό Δυτικής Ελλάδας για τους Πρόσφυγες και τους Μετανάστες"

 

Για να το κατεβάσετε πατήστε εδώ:

http://www.black-tracker.gr/details.php?id=394&searched=metanastes

Ενημέρωση από το διήμερο αλληλεγγύης στην Ηγουμενίτσα

 

Μετά από κάλεσμα του Συντονιστικού Δ. Ελλάδας για την αλληλεγγύη στους μετανάστες και τους πρόσφυγες, στις 15 και 16 Οκτωβρίου, πραγματοποιήθηκε διήμερο εκδηλώσεων στην πόλη της Ηγουμενίτσας.

 

 Παρασκευή 15/10

 Το πρώτο μέρος της εκδήλωσης συζήτησης, έγινε ενημέρωση από μετανάστες για την κατάσταση της τοπικής κοινότητας των μεταναστών στην Ηγουμενίτσα, αναφορικά με το θέμα της διαβίωσης τους , την καταστολή και τον αποκλεισμό που υφίστανται.

Στο δεύτερο μέρος της εκδήλωσης  έγινε μια εκτεταμένη ενημέρωση για της συνθήκες που επικρατούν στα  κέντρα κράτησης-στρατόπεδα συγκέντρωσης των μεταναστών στον ελλαδικό χώρο. Στην συνέχεια ακολούθησε συζήτηση…

 

Σάββατο 16/10

Το πρωί του Σαββάτου, πραγματοποιήθηκε πορεία στο κέντρο της Ηγουμενίτσας, που διήρκησε περίπου 2 ώρες, παρά την συνεχή βροχόπτωση. Στην πορεία φωνάχτηκαν συνθήματα αλληλεγγύης στους μετανάστες και μοιράστηκε το κείμενο του συντονιστικού.

 

Το απόγευμα στο χώρο του τει, πραγματοποιήθηκε και η δεύτερη εκδήλωση συζήτηση με θέμα «κρίση, μετανάστευση και αλληλεγγύη».

Αρχικά προβλήθηκε βίντεο της Clandestina με τίτλο «άνθρωποι- σκουπίδια».

Στην συνέχεια έγινε ενημέρωση (από την συνέλευση για την αλληλεγγύη σε μετανάστες και πρόσφυγες) για την κατάσταση των μεταναστών στις περιοχές της Αθήνας –και συγκεκριμένα αυτών που δουλεύουν ως μικροπωλητές, ενώ έγινε και αναφορά στα γεγονότα της πλ. Αττικής.

Ακολούθως, έγινε τοποθέτηση από συντρόφους της Clandestina. Στην συνέχεια ακολούθησε συζήτηση…

Το βράδυ, και μετά την λήξη της συζήτησης, πραγματοποιήθηκε συναυλία στο χώρο του ΤΕΙ

 

 

Για την ενημέρωση (και ίσως παραλήψεις): Κάποιοι-ες από το Συντονιστικό

Διήμερο εκδηλώσεων αλληλεγγύης στους μετανάστες

 


 

Τι να της κάνω της καρδιάς της παραπονεμένης;

Βολές με κάνει και γελώ, βολές κι αναστενάζω.

Για να αποθάνω, δεν μπορώ, να ζήσω, πώς να ζήσω;

Να πάνω σ’ άλλο σύνορο και σ’ άλλο βιλαέτι,

ξένος κι εδώ, ξένος κι εκεί, κι όπου κι αν πάω ξένος.

Ηπειρώτικο, Της Ξενιτιάς 


Εδώ και αρκετό καιρό τα σύνορα διασχίζονται από σιωπηλές και αποκαμωμένες φιγούρες. Διαπερνούν φυλάκια, ναρκοπέδια, λιμενικά μπλόκα και υπερσύγχρονα ραντάρ. Είναι οι μετανάστες. Άνθρωποι αποφασισμένοι να κινηθούν για να ζήσουν μακριά από τη φρίκη ενός πολέμου, την ανέχεια μιας τριτοκοσμικής επαρχίας. Το άπλωμα του καπιταλιστικού συστήματος ακόμα και στα πιο απίθανα σημεία αυτού του πλανήτη παράγει αφόρητες συνθήκες ζωής. Ιδιαίτερα εκεί όπου ο πόλεμος αποτελεί μία καθημερινότητα δεκαετιών, εκεί όπου τα αποικιακά καθεστώτα μετασχηματίστηκαν σε δικτατορίες ή καταπιεστικές θεοκρατίες. Εκεί, άνθρωποι επιλέγουν να μετακινηθούν μαζικά. Προορισμός ή μονόδρομος η Ευρώπη.

Είτε ανατινάζονται σε κάποιο ναρκοπέδιο, είτε πνίγονται στα παγωμένα νερά κάποιου μεσογειακού πελάγους και σίγουρα δεν φταίει η «κακιά η ώρα». Είναι αποτέλεσμα της θωράκισης των ελληνικών συνόρων, όντας και σύνορα της Ευρώπης, με μηχανισμούς ελέγχου, όπως η Frontex και ο ευρωστρατός, με αποτέλεσμα πολλές φορές τις απροκάλυπτες δολοφονίες. Ο μύθος για το ελληνικό σταυροδρόμι των πολιτισμών είναι μάλλον ένας από τους χειρότερους εφιάλτες για χιλιάδες που διασταυρώνονται με την βία των συνόρων. Όσοι τελικά περάσουν έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο με χώρους εγκλεισμού, τα λεγόμενα κέντρα κράτησης, ή υπαίθριους αυτοσχέδιους καταυλισμούς στους οποίους διαβιούν κάτω από πολύ άθλιες συνθήκες. Εκατοντάδες μετανάστες παραμένουν στοιβαγμένοι εβδομάδες ή και μήνες, μέχρι να τους απελάσουν συνοπτικά και απροειδοποίητα ή μέχρι να βρουν τρόπο διαφυγής προς άλλες χώρες της Ευρώπης. Για τους διοικητικούς μηχανισμούς του κράτους, οι μετανάστες είναι ένα άγραφο χαρτί, ένας βιολογικός οργανισμός χωρίς ιστορία, χωρίς δικαιώματα, χωρίς πολιτική υπόσταση, ένα κουρασμένο σώμα, που όλως παραδόξως κατάφερε να ξεγλιστρήσει.

Έτσι και στην Ηγουμενίτσα, πόλη με λιμάνι άρα και βασική πύλη εισόδου προς τη Δύση, μετανάστες από διαφορετικούς τόπους και διαφορετικές κουλτούρες καταφθάνουν, ψάχνοντας αγωνιωδώς την κατάλληλη στιγμή για τη φυγή τους από τη χώρα, για τον υποτιθέμενο παράδεισο της κεντρικής Ευρώπης.

Αυτή τη στιγμή στο δάσος πάνω από το Λαδοχώρι, γύρω στα 450 άτομα, με σοβαρές ασθένειες σε πολλούς από αυτούς (χρόνια αναπνευστικά προβλήματα, σακχαρώδη διαβήτη, ψώρα, κ.α.) αλλά και σοβαρά τραύματα, περιφέρονται στην πόλη, ζώντας ανά ομάδες σε πρόχειρους αυτοσχέδιους καταυλισμούς στα γύρωδασύλλια, στερούμενοι ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, τροφής, ρουχισμού αλλά και στοιχειώδους υγιεινής. Μαζί με αυτούς που στοιβάζονται σε χώρους κράτησης, υπό άθλιες συνθήκες, ο αριθμός φαίνεται να ξεπερνάει κατά καιρούς τους 500. Ταυτόχρονα η αστυνομία, κάνει σφιχτό κλοιό γύρω από την περιοχή και οι επιθέσεις προς τους μετανάστες είτε μέσα είτε έξω από τον καταυλισμό είναι πολύ συχνό φαινόμενο. Το κάψιμο των ελάχιστων προσωπικών τους αντικειμένων, οι μαζικές συλλήψεις και ξυλοδαρμοί, οι επιθέσεις σκυλιών της αστυνομίας και τα νυχτερινά ανθρωποκυνηγητά μετατρέπουν την καθημερινότητα των μεταναστών σε εφιάλτη. Η αστυνομία φροντίζει την συνάντηση των μεταναστών με τον «ελληνικό παράδεισο».

Το σοβαρό όμως ζήτημα που προκύπτει, το οποίο βρίσκεται στο κέντρο του ενδιαφέροντος, είναι η οργανωμένη πολιτική διαχείριση της μετανάστευσης με όρους αναπαραγωγής του συστήματος. Ο έλεγχος της δύναμης των μεταναστών, με ένα επίσημο πια καθεστώς ομηρίας. Μιας ομηρίας που ξεκινάει από την υποτίμηση της εργασίας τους ως φτηνό εργατικό δυναμικό (ανασφάλιστη εργασία, μηδαμινά μεροκάματα) έως και την υποτίμηση της ίδιας τους της ζωής, όπως συμβαίνει για παράδειγμα στην περίπτωση της καταναγκαστικής πορνείας σε πολλές γυναίκες μετανάστριες. Ο έλεγχος συνάμα των ντόπιων πληθυσμών μέσω της γενίκευσης του φόβου για «τον ξένο που θα πάρει τη δουλειά», «θα βιάσει» και «θα κλέψει».

 Με τους μετανάστες όμως δεν είμαστε ξένοι, είναι παλιοί μας γνώριμοι, στο βαθμό που για την κατάστασή τους ευθύνεται το σύστημα που είναι υπεύθυνο και για τη δική μας υποταγή. Είναι αυτή η επίγνωση της «από κοινού» καταπίεσης που μας συνδέει με τους μετανάστες και που μας οπλίζει με αποφασιστικότητα ώστε να επιτεθούμε σε ό,τι μας διαχωρίζει, ό,τι μας αναγκάζει να ανταγωνιζόμαστε μεταξύ μας, ό,τι μας διαιρεί και μας απομονώνει. Επομένως, η αλληλεγγύη στους μετανάστες δεν μπορεί να είναι ζήτημα ανθρωπισμού ή «υπεράσπισης των δικαιωμάτων» όπως παρουσιάζεται από την εκκλησία, τις ΜΚΟ ή ακόμα και από αριστερές συνιστώσες, αλλά αποτέλεσμα της συνειδητοποίησης των αιτιών που οδηγούν σε αυτή την κατάσταση και μας ενώνουν με τους μετανάστες στην βάση του κοινού αγώνα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο.Η επίθεση στους μετανάστες είναι επίθεση σε όλους μας και δεν γίνεται να ανασχεθεί αν δεν συνειδητοποιήσουμε ότι βρισκόμαστε στον ίδιο παρονομαστή.

 Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, από τον Φλεβάρη του 2010, έχει συγκροτηθεί στην Δυτική Ελλάδα ένα Συντονιστικό δράσης για την αλληλεγγύη στους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Ένα ανοιχτό σε όλους συντονιστικό που απαρτίζεται από ανθρώπους και συλλογικότητες από την Κέρκυρα, την Ηγουμενίτσα, τα Γιάννενα, το Αγρίνιο και από αλλού, με στόχο, πέρα από την υλική στήριξη, την ανάδειξη των ζητημάτων που αφορούν τους μετανάστες στις τοπικές κοινωνίες, την καταπολέμηση των διάχυτων ρατσιστικών συμπεριφορών και πρακτικών (είτε σε κοινωνικό είτε σε θεσμικό επίπεδο) και τέλος τον συντονισμό δράσεων αλληλεγγύης.

Με αυτό σαν δεδομένο και θεωρώντας την περίπτωση των εκατοντάδων στοιβαγμένων ανθρώπων στο Λαδοχώρι Ηγουμενίτσας ως κρίσιμη και κεντρική για την Δυτική Ελλάδα, το Συντονιστικό διοργανώνει διήμερο εκδηλώσεων στους χώρους του ΤΕΙ Ηγουμενίτσας, με εκδηλώσεις, συζητήσεις, εκθέσεις, προβολές ντοκιμαντέρ και συναυλίες με στόχο αφενός την πληροφόρηση για το ζήτημα και αφετέρου την συγκέντρωση χρημάτων, ρουχισμού και φαρμάκων, που θα καταλήξουν στον αυτοσχέδιο καταυλισμό.

 

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

συντονιστικό δυτικής ελλάδας για την αλληλεγγύη σε μετανάστες & πρόσφυγες

ditiki.squat.gr


Συντονιστικό Δ. Ελλάδας για την αλληλεγγύη στους μετανάστες και τους πρόσφυγες

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΤΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ Β.Δ. ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΧΤΡΟΣ ΣΟΥ;
Τον πεινασμένο, που σ’ άρπαξε το τελευταίο ψωμί, σαν εχτρό τον αντιμετωπίζεις.
Μα τον κλέφτη, που δεν πείνασε ποτέ του δεν ορμάς ν’ αρπάξεις από το λαρύγγι.
Μπέρτορλντ Μπρέχτ (1935)

Μέσα από διαφορετικούς δρόμους και σπρωγμένα από διαφορετικές αιτίες, ρεύματα μεταναστών  από Ασία, Αφρική και Βαλκάνια εισέρχονται διαρκώς στην κοινωνική μας σφαίρα. Η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια δέχεται ένα μεγάλο αριθμό μεταναστών, γεγονός που οφείλεται  κατά κύριο λόγο στην γεωγραφική της θέση και τις πολιτικές επιλογές των κυβερνώντων της, μιας και αποτελεί  ανατολικό σύνορο της Ευρώπης και πύλη εισόδου προς τη Δύση.
Η αδυναμία επιβίωσης σε περιοχές οικονομικά λεηλατημένες, οι πολεμικές επιχειρήσεις για την αφαίμαξη φυσικών και ανθρωπίνων πόρων, οι “αντι- τρομοκρατικές” εκστρατείες εμπάργκο ή και οι φυσικές καταστροφές, είναι μερικές από τις αιτίες της καταναγκαστικής φυγής όλο και περισσοτέρων ανθρώπων προς την Ευρώπη για την αναζήτηση ενός καλύτερου μέλλοντος.

Στους κάμπους της ΒΔ Ελλάδας (μανταρίνια, φράουλες, πορτοκαλεώνες) ή στα καπνοχώραφα  της Αιτωλοακαρνανίας, μετά το ’90 εκατοντάδες μετανάστες, προερχόμενοι κυρίως από τις γειτονικές βαλκανικές χώρες, συνεισέφεραν και συνεισφέρουν  τα μέγιστα στην αγροτική παραγωγή με ανασφάλιστη εργασία και μεροκάματα πείνας  (εφόσον υπάρχουν) δίνοντας την ευκαιρία σε επιτήδειους να κερδοφορούν. Σήμερα, στις παραπάνω περιοχές,  εκατοντάδες οικογένειες μεταναστών, ζουν και εργάζονται στους κλάδους των οικοδομών, της γεωργίας, της κτηνοτροφίας και του τουρισμού με όρους στυγνής εκμετάλλευσης.
Παρ’ όλα αυτά, τα κύματα εξαθλιωμένων που αναζητούν μια αξιοπρεπή ζωή δεν σταματούν ποτέ. Από το 2000 και μετά, το δεύτερο κύμα μεταναστών που καταφθάνει στην Ελλάδα προέρχεται κυρίως από χώρες της Ασίας και της Αφρικής. Αποτελούν αυτούς που δέχονται πλέον τη μεγαλύτερη  ταξική\ εθνική\ σεξιστική καταπίεση και το θεσμισμένο και διάχυτο κοινωνικό ρατσισμό. Όσοι επιλέγουν να φύγουν από τις χώρες τους, δε φεύγουν παρά επειδή αυτές έχουν καταστεί αντικείμενο εκμετάλλευσης και λεηλασίας από τα δυτικά κράτη και τις πολυεθνικές που εδρεύουν σε αυτά.

Από την άλλη πλευρά, τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και οι ίδιοι μηχανισμοί κερδοφορίας που ευθύνονται για την δημιουργία και τον πολλαπλασιασμό των καραβανιών των σύγχρονων φυγάδων, έρχονται να τους αποδώσουν τον χαρακτηρισμό  «παράνομοι»
.
Όσοι λοιπόν καταφέρνουν και επιβιώνουν από νάρκες και πνιγμούς, φθάνουν στην Ελλάδα περνώντας από σύγχρονα σκλαβοπάζαρα πληρώνοντας αντίτιμο για τη ζωή τους και τότε είναι που έρχονται αντιμέτωποι με την  ίδια την κόλαση. Καθημερινός ρατσισμός, εξευτελισμός της ανθρώπινης υπόστασης, ταπείνωση και φοβοκρατία, προπαγάνδα των ΜΜΕ για την εγκληματικότητα των “ξένων”, δολοφονίες κρατικές ή “εργατικά ατυχήματα”, μαύρη εργασία, ώθηση των γυναικών στην πορνεία αλλά και γενικότερη σεξιστική εκμετάλλευση, επιχειρήσεις-σκούπα,  στρατόπεδα συγκέντρωσης, απελάσεις, σύγχρονη δουλεία υπό  καθεστώς ομηρίας, χωρίς ασφάλιση… σε μια χώρα όπου η μεταναστευτική πολιτική κυριαρχείται από την ιδέα των γκρίζων ζωνών της Ευρώπης-φρούριο, και σε βαθμό που χωρικά και υδάτινα σύνορα φυλάσσονται επί 24ώρου βάσεως.

Έτσι και στην Ηγουμενίτσα, πόλη με λιμάνι  άρα και βασική πύλη εξόδου προς τη Δύση, μετανάστες από διαφορετικούς τόπους και διαφορετικές κουλτούρες  καταφθάνουν,  ψάχνοντας αγωνιωδώς την κατάλληλη στιγμή για τη φυγή τους από τη χώρα, για τον υποτιθέμενο παράδεισο της κεντρικής Ευρώπης.

Αυτή τη στιγμή γύρω στα 450 άτομα(μετανάστες) -με σοβαρές ασθένειες (χρόνια αναπνευστικά προβλήματα, σακχαρώδη διαβήτη, ψώρα, κ.α.) αλλά και σοβαρά τραύματα- περιφέρονται στην πόλη, ζώντας ανά ομάδες σε πρόχειρους αυτοσχέδιους καταυλισμούς στα γύρω δασύλλια, στερούμενοι  ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, τροφής, ρουχισμού αλλά και στοιχειώδους υγιεινής . Μαζί με αυτούς που στοιβάζονται σε άθλιους χώρους κράτησης, υπό άθλιες συνθήκες, ο αριθμός φαίνεται να  ξεπερνάει κατά καιρούς τους 500.

Το ζήτημα των μεταναστών αρχίζει να αποτελεί ένα μείζον θέμα για την μικρή κοινωνία της πόλης και των περιχώρων  της Ηγουμενίτσας άλλα όπως και στις υπόλοιπες πόλεις η αντιμετώπιση του «προβλήματος»  από την κρατική και πολιτική εξουσία είναι σαφής : Μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του Κούρδου μετανάστη Αριβάν Οσμάν Αμπντουλάχ, στις 3-4-2008, από λιμενόμπατσους της Ηγουμενίτσας (η υπόθεση έχει πάρει τον αργό δρόμο της «δικαιοσύνης», η πολιτική ευθύνη είναι κάτι που όλοι γνωρίζουν μα κανείς δεν την αναλαμβάνει και οι φυσικοί υπεύθυνοι παραμένουν ελεύθεροι και πληρώνονται από το κράτος για την προστασία των πολιτών!), πλήθος γεγονότα που αποδεικνύουν την αντιμετώπιση των προσφύγων ως ανθρώπων δεύτερης διαλογής, ακολουθούν : Εισβολές αστυνομικών στους πρόχειρους καταυλισμούς των μεταναστών και  κάψιμο των ελάχιστων προσωπικών τους αντικειμένων,  μαζικές συλλήψεις και  ξυλοδαρμοί μεταναστών, επιθέσεις μπατσόσκυλων,  νυχτερινά  ανθρωποκυνηγητά… όλα αυτά είναι γεγονότα που δεν πρέπει να μείνουν αναπάντητα. Σε μια εποχή που  η οικονομική τρομοκρατία των περικοπών μισθών και συντάξεων, των μαζικών απολύσεων και της καταπάτησης των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, συμπληρώνεται με την πολιτική τρομοκρατία των εισβολών σε κοινωνικά στέκια, των διώξεων αγωνιστών ,της στοχοποίησης κοινωνικών χώρων, των προληπτικών προσαγωγών, των συνεχών επιθέσεων των ΜΑΤ στις διαδηλώσεις, της βάρβαρης ρίψης χημικών και των χαλκευμένων διώξεων σε βάρος εργαζομένων και νέων.
Αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες κάτοικοι της Ηγουμενίτσας αλλά και των γύρω νομών έχουμε κάνει ένα πρώτο βήμα ως ένδειξη της έμπρακτης στήριξής μας στους μετανάστες, έχοντας αναπτύξει σχέσεις με τους ανθρώπους αυτούς, με τακτικές επισκέψεις στους καταυλισμούς τους  και μοίρασμα υλικού πρώτης ανάγκης(ρούχα, τρόφιμα), άλλα και παρέχοντας στοιχειώδη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε αντίθεση με τους θεσμικούς αρμόδιους φορείς. Σημαντικό άνοιγμα προς την τοπική κοινωνία έχει γίνει  με την πραγμάτωση μιας μεγάλης για τα δεδομένα της πόλης πορείας.

Όσο όμως συνεχίζουν να υπάρχουν σύνορα, πόλεμοι, λιμάνια, τελωνεία, εκμετάλλευση και συμφέροντα, θα υπάρχουν και μετανάστες. Και τίποτα δεν θα είναι αρκετό για να γίνουν οι αόρατοι ορατοί.

Για τους λόγους αυτούς, προχωρήσαμε στη  δημιουργία  του Συντονιστικού Δυτικής Ελλάδας για την αλληλεγγυη στους Μετανάστες και τους Πρόσφυγες και με τον μεταξύ μας συντονισμό και τη διαρκή επαφή, αναδεικνύουμε   πολιτικά το μεταναστευτικό ζήτημα κυρίως της Β.Δ. Ελλάδας.  Με τη στόχευση ότι η κίνηση αυτή θα είναι και η απάντηση στο ρατσισμό, την εκμετάλλευση και στους εχθρούς της ελευθερίας, είναι ανοιχτή σε όποιον θέλει να συμμετάσχει με την παραδοχή πως ο χαρακτήρας της είναι αντιιεραρχικός, αντικομματικός, αδιαμεσολάβητος, μακριά από ανθρώπινες ιδιοτέλειες και Μ.Κ.Ο. ,  και λειτουργεί με όρους αυτοοργάνωσης και συνδιαμόρφωσης των κοινών δράσεων και παρεμβάσεων.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ