Τους τελευταίους δύο μήνες στην Ηγουμενίτσα ένα συνονθύλευμα πολιτικών λαμογιών ΛΑΟΣ, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και τραμπούκων Χρυσής Αυγής εκμεταλλευόμενοι το γενικότερο κλίμα οικονομικής τρομοκρατίας και ρατσισμού εντείνει τον περαιτέρω αποπροσανατολισμό της κοινωνίας καλλιεργώντας ξενοφοβικές αντιλήψεις και αγελαία ένστικτα.Στις 9 Μαρτίου ο δήμαρχος της Ηγουμενίτσας απευθύνθηκε προς τον υπουργό προστασίας του πολίτη Χρ. Παπουτσή σχετικά με τις συνθήκες διαβίωσης των μεταναστών ως προς την υγιεινή και τη σίτιση τους ζητώντας τη δημιουργία κέντρου υποδοχής (το οποίο υπήρχε ήδη στα χαρτιά από το σχέδιο Βούγια σαν το όγδοο από τα έντεκα προτεινόμενα κέντρα υποδοχής). Την παραπάνω τοποθέτηση κυρίως άτομα του χώρου ΛΑΟΣ και ΝΔ την παρουσίασαν ως βλαβερή για τους ντόπιους και αντιπρότειναν την απομάκρυνσή τους. Βλέποντας  τα κομματόσκυλα του ΠΑΣΟΚ και ο δήμαρχος ότι χάνουν την εμπιστοσύνη του κόσμου πήραν πίσω τις παραπάνω προτάσεις και για ψηφοθηρικούς λόγους τα κάνουν πλακάκια με τους γαλάζιους συναδέλφους τους.  Έτσι τα τρία κόμματα μαζί με ένα κομμάτι από τους πολίτες ενστερνίστηκε την άποψη της εκδίωξης των μεταναστών δημιουργώντας την  ‘Επιτροπή αγώνα για να γίνει η Ηγουμενίτσα μία ανθρώπινη πόλη’.

Αρχικά, αποφασίστηκε συγκέντρωση στην κεντρική πλατεία της Ηγουμενίτσας την ίδια μέρα και ώρα με τη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου της πόλης, το οποίο θα επέδιδε το ψήφισμά του στον υπουργό προστασίας του πολίτη, με σκοπό να ασκηθεί πίεση για την απομάκρυνση των μεταναστών. Περίπου 400 άτομα παρευρέθηκαν στην κεντρική πλατεία όπου μεταδιδόταν ζωντανά από γιγαντοοθόνη η συνεδρίαση του Δ.Σ. στην ίδια πλατεία όπου το προηγούμενο βράδυ είχαν γραφτεί συνθήματα της Χρυσής Αυγής τα οποία σβηστήκαν από συντρόφους την ημέρα της συγκέντρωσης.Η δεύτερή τους δράση στις 12 Απριλίου ήταν συγκέντρωση-διαμαρτυρία στην είσοδο του λιμανιού με το ίδιο αίτημα. Εκεί έγινε τοποθέτηση από τον δήμαρχο, τον αντιπεριφερειάρχη, τον εκπρόσωπο του ΛΑΟΣ και άλλων τοπικών αρχόντων καθώς και πολιτών, κυρίως από τη περιοχή του Λαδοχωρίου που γειτονεύει με τους καταυλισμούς των μεταναστών. Γενικότερα ο κόσμος δεν ανταποκρίθηκε όπως περιμέναν και δήλωσαν και οι ίδιοι πως ήταν αποτυχία.

Η Τρίτη τους δράση έγινε στις 3 Μαΐου με συγκέντρωση-κατάληψη του λιμανιού της Ηγουμενίτσας στην οποία συμμετείχαν 400-500 άτομα με συνοδεία 7 διμοιριών από ΜΑΤ (μπλε), ΟΠΚΕ και ασφαλίτες. Την ώρα της συγκέντρωσης σύντροφοι παρακολουθούσαν τις εξελίξεις παίζοντας ποδόσφαιρο μαζί με τους μετανάστες. Ένας σύντροφος αφού ζήτησε από τους μετανάστες να μην διαπληκτιστούν με τους συγκεντρωμένους και να προχωρήσουν προς το καταυλισμό πήγε να σβήσει ένα σύνθημα της Χρυσής Αυγής που βρισκότανε γραμμένο σε διπλανό τοίχο. Τότε ένας δημοσιογράφος τράβηξε φωτογραφίες  τον σύντροφο ο οποίος ζήτησε να σταματήσει. Την επόμενη στιγμή δέχεται επίθεση από άτομα του συγκεντρωμένου πλήθους εκ των οποίων δύο ήταν φασιστοειδή, με το πρόσχημα ότι έβρισε. Κατά τη διάρκεια του ποδοσφαιρικού αγώνα γνωστό φασιστοειδές χαιρέτησε ναζιστικά και άτομα της συγκέντρωσης έριξαν 1 καπνογόνο και δύο κροτίδες με σκοπό να προκαλέσουν τους μετανάστες ενώ η μόνη αντίδραση των μεταναστών ήταν να χειροκροτήσουν και να σχηματίσουν το σήμα της νίκης με τα δάχτυλά τους. Κατόπιν ξεχώρισαν από το πλήθος των συγκεντρωμένων και μπροστά από τα ΜΑΤ 7 με 8 άτομα τα οποία άρχισαν να πετροβολούν τους μετανάστες με αποτέλεσμα να ανταποδώσουν και να δοθεί η τέλεια αφορμή για να επέμβουν τα ΜΑΤ, κι έτσι να δικαιολογηθεί η παρουσία τους.  Μία συντρόφισσα ζήτησε από τα ΜΑΤ να σταματήσουν τη ρίψη δακρυγόνων γιατί ανάμεσα στους μετανάστες υπήρχαν παιδιά 9-15 χρονών σχεδόν λιπόθυμα από τα χημικά καθώς και μια γυναίκα με ζάχαρο σε εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση. Η απάντηση της ελληνικής αστυνομίας ήταν:’ αι γαμήσου μωρή!’

Κατά τη διάρκεια των γεγονότων κάποιοι μετανάστες φώναζαν  ‘Τουρκία’ και πιθανότατα να έκαψαν και μία ελληνική σημαία. Ακολούθησαν 4-5 ώρες με πετροπόλεμο, οδοφράγματα και ασταμάτητο καταιγισμό δακρυγόνων και χημικών από τα ΜΑΤ. Πιο συγκεκριμένα υπήρξαν οδομαχίες  στα δεξιά της εισόδου του καταυλισμού και στην είσοδο της Εγνατίας. Τα δακρυγόνα δεν σταμάτησαν να πέφτουν καλύπτοντας το βουνό με ένα άσπρο πέπλο καπνού. Αλληλέγγυοι μετέφεραν μαλόξ στο βουνό και ένα λιπόθυμο μετανάστη στο κέντρο υγείας. Μεταξύ άλλων υπήρξαν αρκετοί τραυματισμοί από δακρυγόνα που τα ΜΑΤ εκτόξευαν ως συνήθως σε ευθεία γραμμή . Τελικά, οι 7  διμοιρίες υποχώρησαν στην είσοδο του λιμανιού κι έληξαν οι συγκρούσεις γύρω στις 12 το βράδυ. Την επόμενη μέρα  κυκλοφόρησαν ψευδής φήμες από τους γνωστούς πλέον ρουφιάνους της Ηγουμενίτσας πως οι δύο ενέργειες( το πιθανό κάψιμο της σημαίας και το σύνθημα ‘Τουρκία’) υποκινήθηκαν από συντρόφους(Άν και δεν μας συγκινεί ένα κομμάτι πανί στο όνομα του οποίου κομματόσκυλα πολιτικοί και βουλευτές ξεσσαλώνουν και κερδοσκοπούν εις βάρος του ελλ. λαού, δεν ήμασταν εμείς αυτοί οι οποίοι έκαναν κάτι τέτοιο ή το υποκίνησαν, αν όντως έγινε έτσι. Και αυτό γιατί ΔΕΝ υφίσταται καν στον τρόπο σκέψης και λειτουργίας μας ως άτομα αλλά και ως συλλογικότητα). Με το πρόσχημα του καψίματος της σημαίας, 7 άτομα μπουκάρουν στο κυλικείο του ΤΕΙ Ηγουμενίτσας (ακούστηκε και το σύνθημα αίμα τιμή χρυσή αυγή από κάποιους) και κατευθυνόμενοι προς συντρόφους τους επιτέθηκαν απειλώντας τους, ζητώντας τους να κόψουνε τις επαφές με τους μετανάστες ενώ ξυλοκόπησαν  έναν από αυτούς.

Τους τελευταίους δύο μήνες πέρα από όλα αυτά γίνεται μία παράλληλη προσπάθεια αποκλεισμού του δρόμου προς το κέντρο υγείας για τους μετανάστες. Αιτία μία χορηγία της ευρωπαϊκής ένωσης στους ‘Γιατρούς του κόσμου’ σε συνεργασία με τον επιδοτούμενο δήμο για ένα πρόγραμμα μιας υποτιθέμενης ιατρικής περίθαλψης των μεταναστών η οποία θα κρατήσει μόνο τρεις μήνες (και όλοι γνωρίζουμε σε ποιες τσέπες πάνε αυτά τα λεφτά). Συνέπεια όλων αυτών η καταστροφή της προσπάθειας που έχει κερδηθεί μέχρι τώρα σχετικά με την ελεύθερη πρόσβαση των μεταναστών στο κέντρο υγείας με τον αγώνα ενάντια σε ένα σύστημα υγείας κορνίζα στην καθημερινή παράνοια.Μέσα σε όλα αυτά υπάρχει και ένα μεγάλο κομμάτι της τοπικής κοινωνίας που πιστεύει στα μεγάλα λόγια των “επίτροπων αγωνιστών” και όντως αναζητεί λύση. Η ιστορία όμως δείχνει συνεχώς πως απαντήσεις δεν δόθηκαν ποτέ από τα λαμόγια τους πολιτικούς και το κράτος.

Είναι γεγονός πια πως οι μετανάστες, είναι τα εξιλαστήρια θύματα αυτής της συγκυρίας  οικονομικής και πολιτικής  κρίσης που βιώνουν οι σύγχρονες καπιταλιστικές χώρες, εξαιτίας της υπέρ-συσσώρευσης  πλούτου του κεφαλαίου και της γενικότερης κοινωνικής κρίσης και ανισότητας που έχει προκύψει.Για ακόμα μία φορά, σε άλλη μία πτυχή της ζωής μας, κοινά συμφέροντα κράτους-κεφαλαίου μας φέρνουν αντιμέτωπους με ένα καρτέλ πολιτικών, επιχειρηματιών, παρακρατικών και ρουφιάνων δημοσιογράφων που προβάλουν τους μετανάστες  ως υπαίτιους της κρίσης αποκρύπτοντας τον πραγματικό εχθρό και αποπροσανατολίζοντας το ντόπιο πληθυσμό από την συμμετοχή του στην όξυνση του κοινωνικού- ταξικού αγώνα. Πιστά στη λογική του διαίρει και βασίλευε, προωθούν τον κοινωνικό κανιβαλισμό, δημιουργώντας διαχωρισμούς και εχθρότητες ανάμεσα σε κομμάτια της κοινωνίας που υφίστανται την ίδια μορφή εκμετάλλευσης σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό.

Η  συνεχής εκμετάλλευση της κοινωνίας από τους τοπικούς φορείς εξουσίας περνάει απαρατήρητη, όταν οι μετανάστες μετατρέπονται σε εγκληματίες για την κλοπή μιας κότας ή μιας κατσίκας ενώ παράλληλα κομπίνες όπως π.χ. τιμολόγια δημάρχων και παρατρεχάμενων για μπουζοκογλέντια χρεωμένα στο δήμο, φαγωμένα λεφτά για κατασκευή παγοδρομίου, φαγωμένες επιχορηγήσεις για κατασκευή Φοιτητικής Εστίας, λεφτά που όλοι μας πληρώνουμε,  τελωνειακό που διακινούσε παράνομα τσιγάρα, ο οποίος είναι ελεύθερος παρά τα αστρονομικά ποσά τα οποία έφαγε, ασταμάτητη μόλυνση του ποταμού Καλαμά με καταστροφικές συνέπειες στην γύρω χλωρίδα και πανίδα, για να μην αναφερθούμε στον βασανισμό και την δολοφονία του κούρδου Αριβάν Οσμάν Αμπντουλάχ από λιμενόμπατσους της Ηγουμενίτσας, περνούν στο παρασκήνιο.

Εμείς από τη πλευρά μας δεν πρόκειται να σταματήσουμε να αναδεικνύουμε το θέμα των μεταναστών στην Ηγουμενίτσα, μακριά από κομματικά συμφέροντα και ιδιοτέλειες αντιλαμβανόμενοι ότι τομεταναστευτικό είναι ένα δύσκολο ζήτημα, χωρίς να εθελοτυφλούμε και χωρίς να έχουμε την πεποίθηση ότι το σύνολο της κοινωνίας της Ηγουμενίτσας αποτελείται από φασίστες και μόνο αλλά και από ανθρώπους που όντως αντιμετωπίζουν προβλήματα από όλη αυτή τη κατάσταση και αναζητούν λύσεις.

Η αλληλεγγύη δεν ζητιέται αλλά προσφέρεται απλόχερα, δεν είναι προιόν διαπραγμάτευσης αλλά ανιδιοτελής πράξη.

Ενάντια σε κάθε τεχνητό και ιδεατό διαχωρισμό, ανάμεσα σε ‘ξένους’ και ‘ντόπιους’

Οι μετανάστες είναι κοινωνικά και ταξικά αδέρφια μας

Μπάτσοι, TV, Νεοναζί-όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί

Κατάληψη «Κελί της Ελευθερίας» (ΤΕΙ Ηγ/τσας)

ενάντια στις αντιφάσεις του υπάρχοντος…

katalipsikeli@gmail.com

http://katalipsikeli.squat.gr

Ενάντια στον κοινωνικό αποκλεισμό των μεταναστών στην Ηγουμενίτσα, από μπάτσους, αφεντικά σούπερ μάρκετ και κάθε είδους ξενοφοβικό: Παρασκευή 20-8-2010 19:00 αποστολή αλληλεγγύης στους μετανάστες με μοίρασμα τροφίμων και ρούχων. Για επικοινωνία: a.k.igoum@gmail.com Αντιρατσιστική Κίνηση- Ηγ|τσα Συντονιστικό Δ. Ελλάδας

[ Λίγα λόγια για το φαινόμενο της μετανάστευσης ]

Η μετανάστευση οργανωμένη ή όχι, δεν αποτελεί μια καινούρια πτυχή στην ιστορία των ανθρώπινων κοινωνιών αλλά ένα φαινόμενο που τα ίχνη του χάνονται στο βάθος του χρόνου. Η πραγματικότητα όσον αφορά την Ελλάδα είναι ότι τα τελευταία χρόνια δέχεται ένα μεγάλο αριθμό μεταναστών, γεγονός που οφείλεται κυρίως στη γεωγραφική της θέση που την έχει καταστήσει πύλη εισόδου για τους πληθυσμούς που μετακινούνται από Ασία με απώτερο σκοπό να περάσουν στις βορειότερες χώρες της Ευρώπης

Κατά τη δεκαετία του ΄90 η Ελλάδα δέχεται το πρώτο μεγάλο κύμα μεταναστών κυρίως από βαλκανικές χώρες με τους αλβανούς να αποτελούν το μεγαλύτερο πληθυσμιακά κομμάτι. Το ελληνικό κράτος εμφανίζεται χωρίς ίχνος μεταναστευτικής πολιτικής, γεγονός που δεν το εμπόδισε να χρησιμοποιήσει – εκμεταλλευτεί τους μετανάστες αποκομίζοντας πολλά οφέλη. Στην εργασία αυτών των μεταναστών στηρίχθηκε η ανάκαμψη της οικονομίας τόσο στα μεγάλα αστικά κέντρα όσο και στη περιφέρεια (τα περισσότερα έργα που πραγματοποιηθήκαν για την ολυμπιάδα του 2004 αλλά και η αγροτική οικονομία στηρίχθηκε στην εργασία των μεταναστών).

Και αυτά που αντιμετώπισαν οι μετανάστες δεν ήταν παρά η εκμετάλλευση, η μαύρη εργασία, τα εξευτελιστικά μεροκάματα, ο ρατσισμός και η εγκληματοποιησή τους από τα  μμε, οι επιχειρήσεις σκούπα από την αστυνομία και οι απελάσεις και φυσικά το να μην έχουν κανένα δικαίωμα για αρκετά χρόνια. Κομμάτι από αυτό το κύμα μεταναστών μπορούμε να πούμε πως έχει ενταχθεί και ενσωματωθεί στο κοινωνικό σύνολο «απολαμβάνοντας» τα ελάχιστα δικαιώματα ως πολίτες αυτής της χώρας μετά από τους μεταναστευτικούς νόμους που ψηφίστηκαν από το ‘98 και έπειτα. Νόμοι που στην ουσία επιδιώκουν να ελέγχουν το κομμάτι αυτών  των μεταναστών παρέχοντας ψίχουλα και εισάγοντας το διαχωρισμό μεταξύ αυτών που θα καταφέρουν να αποκτήσουν τα απαραίτητα έγγραφα και σε αυτούς που θα μείνουν χωρίς χαρτιά.

[ Η κατάσταση σήμερα ]

Από το 2000 και μετά το δεύτερο κύμα μεταναστών που καταφθάνει στην Ελλάδα προέρχεται κυρίως από χώρες της Ασίας και της Αφρικής. Αποτελούν αυτούς που αποκαλούνται «χωρίς χαρτιά» αυτούς που δέχονται πλέον τη μεγαλύτερη ταξική / εθνική /σεξιστική καταπίεση και το θεσμισμένο και διάχυτο κοινωνικό ρατσισμό. Όσοι επιλέγουν να φύγουν από τις χώρες τους, δεν φεύγουν παρά επειδή αυτές έχουν καταστεί αντικείμενο εκμετάλλευσης και λεηλασίας από τα δυτικά κράτη και τις πολυεθνικές που εδρεύουν σε αυτά. Οι πόλεμοι σε Αφγανιστάν και Ιράκ ή οι «αντι-τρομοκρατικές επιχειρήσεις» όπως η εξουσία τις ονομάζει, έχουν δημιουργήσει μεγάλα ρεύματα φυγής από αυτές τις χώρες προς τις δυτικές καπιταλιστικές. Αλλά και η εξαθλίωση που επικρατεί σε αυτές τις χώρες , καθώς και η περιβαλλοντική καταστροφή -παράγωγο της εγκληματικής διαχείρισης της φύσης από τον καπιταλισμό – δυναμώνουν ακόμα περισσότερο τα ανθρώπινα αυτά ρεύματα. Οι κάτοικοι αυτών των χωρών βιώνουν εμφύλιους πολέμους και καταστροφές. Αρκεί να αναφέρουμε πως 42 εκατομμύρια άνθρωποι μετακινήθηκαν μόνο το 2008 λόγω επεκτατικών πολέμων και εμφύλιων συρράξεων, χρεοκοπημένων οικονομιών, απολυταρχικών καθεστώτων…

Γιατί λοιπόν να μένουν οι κάτοικοι της περιφέρειας εκεί που μόνο φτώχια και θάνατος τους περιμένουν; Διότι όποιος λέει για τους μετανάστες «να φύγουν» πρέπει να λέει και πού να πάνε.

[ Η αντιμεταναστευτική πολιτική και ο θεσμικός ρατσισμός ]

Τους τελευταίους μήνες η παράνομη μετανάστευση έχει αναχθεί ως ένα από τα πιο σημαντικά προβλήματα που πρέπει μα αντιμετωπίσει το ελληνικό κράτος που εξαπολύει ένα πρωτοφανές πογκρόμ σε όλη την επικράτεια. Πλέον η παράνομη μετανάστευση δεν καταπολεμάτε μόνο με τις γνωστές μεθόδους στα χερσαία και υδάτινα σύνορα (δολοφονίες στα σύνορα και απελάσεις) αλλά και στο εσωτερικό των μεγάλων πόλεων. Καθημερινές επιχειρήσεις σκούπα, εκκενώσεις κτηρίων που βρίσκουν καταφύγιο οι μετανάστες (εφετείο), εκκένωση  και εμπρησμός του καταυλισμού στη Πάτρα, αλλά και επιθέσεις σε μετανάστες από ακροδεξιά στοιχεία με την συγκάλυψη της ονομασίας «επιτροπές κατοίκων» ( Αγ. Παντελεήμονας, πλ. Αττικής). Τα γεμάτα στρατόπεδα συγκέντρωσης και η εξαγγελία για τη δημιουργία καινούριων δείχνουν τη στάση μηδενικής ανοχής που έχει αποφασίσει να κρατήσει το ελληνικό κράτος.

Μέσα σε αυτό το αντιμεταναστευτικό κλίμα που έχει δημιουργηθεί, το ελληνικό κράτος θεσπίζει ακόμη πιο σκληρές πολιτικές όσον αφορά τους μετανάστες. Η πολιτική που ακολουθεί το ελληνικό κράτος συμβαδίζει απόλυτα με την πολιτική της ΕΕ. Η Ευρώπη φρούριο θωρακίζει ακόμη περισσότερο τα σύνορά της απέναντι στους μετανάστες. Ούτως ή άλλως ένα γνώρισμα της παγκοσμιοποίησης είναι η λήψη αποφάσεων από πολλές χώρες συντονισμένα. Πλέον, για τα κρίσιμα ζητήματα διεθνούς φύσεως δεν αποφασίζει μεμονωμένα η Ελλάδα ουσιαστικά συναινεί και αφομοιώνει νομοθετικά κοινοτικές Οδηγίες & Κανονισμούς – υλοποιώντας τις δεσμεύσεις που αναλαμβάνει σε διεθνές επίπεδο. Ουσιαστικά όταν τα κόμματα και δημοσιογραφικά τους φερέφωνα ωρύονται  για την επίλυση των «προβλημάτων που δημιουργούν οι μετανάστες» αποδεικνύεται ξανά ότι το εν λόγω θέμα χρησιμοποιείται για λόγους εσωτερικής προπαγάνδας.

Η προσφυγιά και η μετανάστευση στα δυτικά μμε παρουσιάζεται ως «πρόβλημα». Αλλά δεν αναφέρεται ποτέ ως αποτέλεσμα. Διότι αν αντιμετωπιστεί ως αποτέλεσμα, θα πρέπει να αναφερθούν και τα αίτια…

Η Ελλάδα ζητά και τελικά φαίνεται πως η συμβολή της ΕΕ στη φύλαξη των συνόρων είναι δεδομένη. Η frontex (υπηρεσία για τον έλεγχο των συνόρων) αναβαθμίζεται και ενισχύεται θεσμικά και εξοπλιστικά. Ακόμη προωθείται η πρακτική των απελάσεων παρακάμπτοντας νομικές διαδικασίες (δυνατότητα 18μηνης φυλάκισης, απελάσεις παιδιών και ηλικιωμένων).  Η συμφωνία μεταξύ Ιταλίας και Λιβύης  -η συμφωνία αυτή επιτρέπει στην Ιταλία να στέλνει πίσω τους μετανάστες που φεύγουν από τις ακτές της Λιβύης και να τους συλλαμβάνει πριν φθάσουν στις ιταλικές ακτές-, αλλά και η θέληση της Ελλάδας για ανάλογη συμφωνία με τη Τουρκία δείχνει τη προσπάθεια της ΕΕ το κύμα των μεταναστών να ανακόπτεται έξω από τα σύνορα της.

[ Ο διάχυτος κοινωνικός ρατσισμός ]

Θεσμικός ρατσισμός συμπληρώνεται από τον διάχυτο, ο οποίος συντονίζεται με την κίνηση του κοινωνικού σώματος. Οι ταγοί του ρατσισμού, στηρίζουν τα κατάπτυστα ιδεολογήματά τους κυρίως πίσω από δύο επιχειρήματα. Το πρώτο λέει πως «οι μετανάστες μας παίρνουν τις δουλείες και ρίχνουν τα μεροκάματα». Η ανεδαφικότητα του επιχειρήματος έγκειται στο γεγονός πως, αν και οι δουλειές δεν είναι ιδιοκτησία κανενός, οι μετανάστες καταπιάνονται με εργασίες κοινωνικά απαξιωμένες που κανένας έλληνας μέχρι πρότινος δεν καταδέχονταν να ασχοληθεί. Όσο για τα μεροκάματα αποκλειστική ευθύνη έχουν τα αφεντικά και οι εκβιαστικοί τους ελιγμοί.  Το δεύτερο ισχυρίζεται πως «η αύξηση εγκληματικότητα οφείλεται στους μετανάστες». Στατιστικά, πουθενά δεν έχει συνδεθεί η εγκληματικότητα με το φαινόμενο της μετανάστευσης. Η παραβατικότητα, μικρή ή μεγάλη, συνδέεται με τις κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές συνθήκες που επικρατούν σε κάθε χώρα και που σε κύρια βάση ορίζονται από την κεφαλαιοκρατική ελίτ. Και όποιος ξεχνάει ας θυμηθεί ή ας ρωτήσει πως ονόμαζαν τους έλληνες μετανάστες στο εξωτερικό. «Βρωμοέλληνες», «χαρτοκλέφτες», «μαυροκέφαλοι» (γκασταμπάιτερ) ήταν μερικά από τα κοσμητικά τους επίθετα σε Αμερική, Ιταλία και Γερμανία

Οι μετανάστες και παιδία τους αποτελούν βαλβίδα αποσυμπίεσης για τους καταπιεσμένους «εγχώριους» στα σχολεία, τα γιαπιά, τις γειτονιές, το δρόμο και παντού. Είναι το «υποδεέστερο Άλλο», ότι πρέπει για ασκήσεις μίσους και υπεροχής.

Για τα αφεντικά, οι μετανάστες πέρα από σάκο του μποξ, αποτελούν και μια καλή ευκαιρία για εξέλιξη και ξεζούμισμα με το λιγότερο δυνατό κόστος. Πρόσφατα παραδείγματα, η επίθεση με βιτριόλι στην Κ. Κούνεβα  αλλά και πριν κάποιες μέρες η εργατική δολοφονία δύο «τριτοκοσμικών» μεταναστών, που ενώ καθάριζαν τα λύματα αποχετεύσεων στα βόρεια προάστια των Αθηνών έπαθαν ασφυξία από τις αναθυμιάσεις διότι δεν είχαν παρθεί τα στοιχειώδη μέτρα ασφαλείας και τελικά βρήκαν τραγικό θάνατο πνιγμένοι μέσα στα λύματα…

Άραγε, πόσοι «εγχώριοι» θα μπορούσαν να έχουν αυτή την κατάληξη;

Πίσω από το ρατσισμό, οχυρώνεται η έννοια της ιδιοκτησίας και ο θεσμός της ελληνορθόδοξης οικογένειας. Οχυρώνεται, αλλά και επιτίθεται με εξευτελισμούς, αποκλεισμούς,  βασανισμούς, «επιτροπές κατοίκων», στιλέτα και δίκαννα, στην μητρόπολη και την επαρχία, στον Αγ. Παντελεήμονα και την Πάτρα, στη Μανωλάδα, το Αγρίνιο…

Ο διάχυτός ρατσισμός που έρπεται μέσα στις πόλεις, τα χωριά, τους δρόμους, τα χωράφια και τις πλαγιές με την πρώτη αφορμή μετατρέπει και τον πιο φιλήσυχο ιδιοκτήτη σε αδίστακτο και ετοιμοπόλεμο υπερασπιστή του «ζωτικού χώρου» του.

Φαίνεται πως στη χώρα της φιλοξενίας με τα ωραία μάρμαρα και τις καταγάλανες παραλίες, ο Ξένιος Δίας στην περίπτωση των μεταναστών δείχνει το πιο αμείλικτο και άγριο πρόσωπό του…

[ Το αδιέξοδο του πολιτικού ασύλου ]

Πρόκειται για θεσμό που υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια, συνίσταται στο ότι κάποια πρόσωπα αναγκάζονται να φύγουν από τον τόπο τους επειδή διώκονται λόγω των πολιτικών τους ή των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων. Αργότερα, με τις διεθνείς συμβάσεις που υπογράφτηκαν από πολλές χώρες στα πλαίσια του ΟΗΕ στην αρχή της δεκαετίας του 1950 διευρύνθηκε ο ορισμός ώστε να περιλάβει κάθε είδους δίωξη – οπότε να χορηγείται άσυλο και για λόγους περισσότερο ανθρωπιστικούς παρά πολιτικούς. Εν μέσω ψυχρού πολέμου βέβαια αυτές οι συμβάσεις αποτέλεσαν και όπλο πολιτικής πίεσης.

Με τα σημερινά δεδομένα, η αναγνώριση κάποιου ως πολιτικού πρόσφυγα και η χορήγηση σε αυτόν πολιτικού ασύλου σημαίνει ότι ένα κράτος αναγνωρίζει ότι υπάρχουν πόλεμοι και θύματα πολέμου, δικτατορία, κατοχή, βασανιστήρια, απάνθρωπες συνθήκες… Επίσης αναγνωρίζει πως υπάρχει λεηλασία, κυρίως των χωρών της Ασίας και της Αφρικής από τα ανεπτυγμένα δυτικά κράτη, τις πολυεθνικές εταιρίες, που εκδιώκουν ή σφαγιάζουν τους γηγενείς πληθυσμούς.  Έτσι ταυτόχρονα καταρρέει και το παραμύθι της παγκοσμιοποίησης ότι δήθεν ο κόσμος είναι ένα «μεγάλο χωρίο» και όπου ο ένας βοηθάει τον άλλο.

Για παράδειγμα:

Πώς να αναγνωρίσει καθεστώς πολιτικού πρόσφυγα το ελληνικό κράτος σε ιρακινούς ή αφγανούς υπηκόους, όταν το ίδιο έχει στρατό στα πλαίσια διεθνούς επέμβασης; Είναι σαν αναγνωρίζει τον εαυτό του ως κατοχική δύναμη.

Πώς να αναγνωρίσει καθεστώς πολιτικού πρόσφυγα σε γεωργιανούς, ότι δηλαδή η Ρωσία συνεχίζει και κατέχει τμήμα του γεωργιανού κράτους και εκδιώκει τους γεωργιανούς υπηκόους από τις περιοχές της Αμπχαζίας και της Οσετίας (διαδικασία «βαλκανιοποίησης»), όταν την ίδια στιγμή υπογράφει συμβάσεις με τη Ρωσία για ενεργειακά και οπλικά θέματα; Το ίδιο συμβαίνει και με την Τσετσενία που επικρατεί ένας  διαρκής ακύρηχτος πόλεμος.

Πώς να αναγνωρίσει καθεστώς πολιτικού πρόσφυγα σε αφρικανούς, όταν αυτό θα σημαίνει ότι αναγνωρίζει ότι δυτικές πολυεθνικές λεηλατούν σταθερά για δεκαετίες τις χώρες τους;

Εν τέλει, πώς είναι δυνατόν το ελληνικό κράτος να έχει διπλωματικές σχέσεις με ένα κράτος, όταν την ίδια στιγμή αναγνωρίζει στους πολίτες αυτού πολιτικό άσυλο;

Για αυτό με βάση τις νέες ρυθμίσεις, καταργείται ουσιαστικά κάθε έννοια προστασίας των προσφύγων και τροποποιούνται προς το χειρότερο ακόμη και οι σημερινές άθλιες διαδικασίες και πρακτικές χορήγησης ασύλου.  Αφού, λοιπόν, η Ελλάδα δεν μπορεί να αγνοήσει την ύπαρξη δεκάδων χιλιάδων προσφύγων που ζουν εντός συνόρων της, θα αναλάβει δράση να τους εξαφανίσει με νομοθετικές ρυθμίσεις.

Έτσι από τις 30 Ιουνίου 2009 δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως το Προεδρικό Διάταγμα (ΠΔ) 81, το οποίο τροποποιεί την ρύθμιση σχετικά με τις ελάχιστες προδιαγραφές για τις διαδικασίες με τις οποίες τα κράτη μέλη χορηγούν και ανακαλούν το καθεστώς του πρόσφυγα, με το οποίο η κατάσταση δυσχεραίνει ακόμα πιο πολύ. Ενδεικτικά η Ελλάδα χορηγούσε πολιτικό άσυλο μόνο στο 0,05% – 1% των αιτήσεων που υποβάλλονται. Το εξευτελιστικό αυτό ποσοστό των εγκρίσεων οφείλοταν κυρίως στις εγκρίσεις της Δευτεροβάθμιας Επιτροπής Προσφύγων, η οποία πλέον καταργείται.

[ Το ζήτημα της αλληλεγγύης ]

Η αλληλεγγύη στους μετανάστες και τις μετανάστριες ξεκινάει από την αντίληψη της ενσυναίσθησης, δηλαδή το να καταφέρνει κάποιος να μπαίνει στη θέση του Άλλου. Πως θα φαίνονταν σε κάποιον να βρίσκονταν σε μια χώρα με αδιάκοπο πόλεμο, να φεύγει από αυτή ταξιδεύοντας μέρες και μήνες, αντιμετωπίζοντας πνιγμούς, νάρκες και σφαίρες, για να καταλήξει ετοιμόρροπος σε κάποιο άγνωστο τόπο, έτοιμος να αντιμετωπίσει τη βία του ρατσισμού, των θεσμών, της εκμετάλλευσης και τελικά να βρεθεί ανώνυμος και στοιβαγμένος σε ένα κρατητήριο χωρίς καμιά προοπτική για κάτι καλύτερο; Κανένας μετανάστης και μετανάστρια δεν είχε ονειρευτεί όταν ήταν παιδί να αντιμετωπίζει τα ελληνορθόδοξα μαχαίρια των θλιβερών συμμαχιών παρακρατικών και «αγανακτισμένων πολιτών» στον Αγ. Παντελεήμονα ή να βρεθεί φυλακισμένος με άλλα 20 άτομα στα κρατητήρια του Α.Τ. Αγρινίου.

Η αλληλοβοήθεια, ως κομμάτι της έμπρακτης και διάχυτης αλληλεγγύης, ενδυναμώνεται και μετουσιώνεται σε πολιτική πράξη όταν δεν μένει στην διαπροσωπική σχέση και τις προσωπικές ευαισθησίες, αλλά όταν σβήνει τις διαχωριστικές γραμμές και επιλέγει να συναντιέται με τον «ξένο» συνειδητά με όρους εμπιστοσύνης. Η αλληλοβοήθεια αυτή δεν μπορεί να συσχετιστεί σε καμιά περίπτωση με την  φιλανθρωπική «ανιδιοτέλεια» των «μεγαλόψυχων» ουραγών, που από την μία ελεημονούν και από την άλλη εκμεταλλεύονται στην καθημερινότητά τους μετανάστες αλλά και συμβάλουν με την στάση ή την θέση τους στην συστηματική λεηλασία ολόκληρου του τρίτου κόσμου.

Η αλληλεγγύη, ξεπερνά τους πλαστούς εθνικούς και θρησκευτικούς διαχωρισμούς και τις προκαταλήψεις, αποτελεί μια βαθμίδα προς συνεύρεση και σύμπραξη και πηγάζει από το γεγονός πως οι μηχανισμοί, οι συνθήκες και οι αιτίες που οδηγούν στην υποταγή σε μια αβίωτη ζωή είναι ίδιοι και για τους «ντόπιους» και για τους «ξένους» καταπιεσμένους και εκμεταλλευόμενους, με τη διαφορά ότι στους δεύτερους εκφράζεται με τον πιο ειδεχθή τρόπο.

Μια αλληλεγγύη, που εκφράζεται διάχυτα και δεν γυρεύει πολιτικά ανταλλάγματα και ψήφους, που αποτελεί συνιστώσα του αγώνα των μεταναστών για αξιοπρέπεια και χειραφέτηση και ανοίγει μέτωπα με κάθε είδος ρατσισμού από όπου και αν αυτός πηγάζει ή προέρχεται.

ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Συνέλευση αναρχικών, αντιεξουσιαστών /τριών και αλληλέγγυων Αγρινίου